سفر به نزدیکترین ستاره چقدر طول می‌کشد؟
همه‌ی ما حداقل یک بار این سوال را از خود پرسیده‌ایم. سفر به دیگر ستاره‌ها چقدر طول می‌کشد؟ چنین سفری چگونه ممکن است و آیا روزی شاهد رایج شدن چنین سفرهایی خواهیم بود؟
پاسخ‌های زیادی برای سوالاتی که مطرح شدند وجود دارد. بعضی از آن‌ها بسیار ساده هستند و برخی دیگر در قلمرو داستان‌های علمی-تخیلی قرار می‌گیرند.
خوشتان بیاید یا نه، فضا خیلی بزرگ است و تکنولوژی ما همچنان بسیار ابتدایی است. اما اگر روزی به هر دلیلی تصمیم به “خروج از گهواره‌مان” گرفتیم، طیف وسیعی از گزینه‌ها برای رسیدن به نزدیکترین منظومه در کهکشان راه شیری وجود دارد.
نزدیکترین ستاره ۴.۲۴ سال نوری با زمین فاصله دارد .
در حالی که راه‌حل‌های مافوق سرعت نور بسیاری برای سفرهای بین ستاره‌ای ارائه شده است، اکثر آن‌ها یا بیش از حد بر مبنای فرضیات استوار هستند (مانند کرم‌چاله‌ها و موتور الکوبیر) یا به کل در قلمروی فیلم‌های علمی-تخیلی قرار دارند.
در تمامی حالات، هر ماموریت در عمق فضا به احتمال زیاد چندین نسل طول خواهد !
بنابراین از کندترین اشکال سفرهای فضایی شروع میکنیم تا ببینیم رسیدن به پروکسیما قنطورس چقدر طول خواهد کشید:
روش‌های فعلی :
رسیدن به یک نقطه‌ی خاص از فضا چقدر طول می‌کشد؟ اگر آن نقطه‌ی خاص در منظومه‌ی شمسی خودمان باشد
برای مثال، با استفاده از تکنولوژی به کار رفته در ماموریت نیوهورایزنز (که متشکل از ۱۶ پیشرانه با سوخت هیدرازین بود) -با سرعت ۵۶ هزار کیلومتر بر ساعت- رسیدن به ماه ۸ ساعت و ۳۵ دقیقه طول خواهد کشید.
پس
با سرعت ۵۶ هزار کیلومتر بر ساعت، ۸۱ هزار سال طول خواهد کشید تا فاصله‌ی ۴.۲۴ سال نوری بین زمین و پروکسیما قنطورس را طی کنیم!
برای اینکه درک بهتری از این اعداد داشته باشید، چنین سفری ۲۷۰۰ نسل از انسان‌ها زمان خواهد برد.
کمک گرانشی :
مکک گرفتن از جاذبه روشی بسیار مفید برای سفرهای فضایی است، مخصوصاً اگر در آن از سیاره‌ی عظیمی مانند مشتری برای افزایش سرعت استفاده شود. – حداکثر سرعتی برابر با ۲۴۰ هزار کیلومتر بر ساعت- !
اگر با سرعت ثابت ۲۴۰ هزار کیلومتر بر ساعت حرکت کنیم، مسافت ۴.۲۳۴ سال نوری بین زمین و پروکسیما قنطورس را ظرف ۱۹ هزار سال (بیش از ۶۰۰ نسل) طی میکنیم!
این میزان به طرز قابل توجهی بهتر است، ولی برای عملی کردن یک سفر همچنان کافی نیست.
موتور الکترومغناطیسی (EM)
یکی از دیگر روش‌های ارائه شده برای سفرهای بین ستاره‌ای استفاده از “پیشرانه‌ی حفره‌ی رزونانس فرکانس رادیویی” است که با نام درایو الکترومغناطیسی یا EM شناخته می‌شود.
بر اساس محاسبات نمونه‌ی ساخت ناسا , فضاپیمایی که با درایو الکترومغناطیسی تجهیز شده باشد، می‌تواند در کمتر از ۱۸ ماه به پلوتو سفر کند!
چیزی حدود یک ششم زمانی که با سرعتی نزدیک ۵۸ هزار کیلومتر بر ساعت حرکت کنیم
با این حال ۱۳ هزار سال زمان لازم است تا به فاصله ۴.۲۳۴ سال نوری برسیم !
پیشرانش حرارتی هسته‌ای
راه محتمل دیگر برای سفرهای بین ستاره‌ای استفاده از فضاپیماهای مجهز به موتورهای هسته‌ای است. ناسا چندین دهه است که بر روی چنین طرح مفهومی کار می‌کند.
دانشمندان ناسا تخمین می‌زنند که با استفاده از موتور هسته‌ای که از شکافت یا همجوشی استفاده کند، سفر به مریخ تنها ۹۰ روز طول خواهد کشید!
اما برای سفر یک طرفه به فاصله ۴.۲۳۴ ، یک موتور هسته‌ای باید چندین قرن روشن باشد تا به کسر کوچکی از سرعت نور برسد.
فراموش نکنید موتور مذکور باید چندین قرن هم در جهت معکوس کار کند تا سرعت فضاپیما هنگام رسیدن به مقصد کم شود.
با یک حساب ساده مشخص می‌شود که رسیدن به فاصله ۴.۲۳۴ سال نوری ۱۰۰۰ سال طول می‌کشد!
پس موتور هسته‌ای هم تنها برای سفرهای بین سیاره‌ای خوب است، نه بین ستاره‌ای.
