شواهد جدیدی در مورد سطح یخی سیارک وستا
محققان با استفاده از داده‌های سفینه فضایی سپیده‌دم، شواهد جدیدی را درباره‌ی سطح یخی بر روی وستا کشف کردند؛ وستا دومین سیارک بزرگ در کمربند اصلی سیارک است. وستا که توسط «هنریک ویلهلم اولبرز»، در ۲۹ مارس ۱۸۰۷ کشف شد، تنها سیارک در کمربند اصلی است که با چشم غیرمسلح قابل مشاهده است.
این سیارک در هر ۵.۳۴ ساعت یک‌بار دور خودش می‌چرخد، هر ۳.۶۳ سال به دور خورشید می‌چرخد و دارای شکل بیضوی با ابعاد شعاعی ۲۸۶ در ۲۷۹ کیلومتر است. وستا به‌خاطر اندازه‌ی بزرگش دارای شکلی متمایزی است و هسته و گوشته آن درست شبیه به سیاره‌ی ما است. برخوردهای بین سیارک‌ها در کمربند، آن‌ها را قادر می‌سازد تا از مدارهای خود خارج شده و مسافت‌های طولانی را در منظومه‌ی شمسی طی کنند و با اجرام آسمانی دیگر برخورد کنند.
یافتن یخ بر روی این اجرام آسمانی اهمیت زیادی در درک انتقال و تکامل مواد غنی از آب در منظومه‌ی شمسی دارد. گروهی تحقیقاتی به رهبری دکتر «اسام هگی» از کالتچ و دانشگاه کالیفرنیای جنوبی از تکنیکی خاص به‌نام «رادار بیستا» در سفینه‌ی فضایی سپیده‌دم ناسا استفاده کرد تا بافت سطحی وستا را در مقیاس چند اینچ بررسی کند.
دکتر هگی و محققان دیگر، این‌گونه توضیح دادند: «در برخی مدارها، وقتی کاوشگر سپیده‌دم قصد داشت از سمت زمین به وستا سفر کند، امواج ارتباط رادیویی‌اش از سطح وستا رد شد و پرسنل مأموریت در آزمایشگاه پیشران جت ناسا، سیگنال‌های بازگشتی به زمین را دریافت کردند. این سیستم سیگنال‌دهی رادار شبیه به مشاهده‌ی شعله‌ی فندک در میانه روز از شرق ایالات متحده در غربش بود.»
علی‌رغم چالش‌های موجود در اندازه‌گیری مثل سیگنال ضعیف از سوی کاوشگر سپیده‌دم، محققان ایجاد مناطق بزرگ و هموار بر روی وستا را ارزیابی کردند؛ مناطقی که با غلظت‌های بالای هیدروژن در ارتباط بودند، همان‌طور که دستگاه ردیاب نوترون و اشعه‌ی گامای کاوشگر سپیده‌دم به‌نام «GRaND»، اندازه‌گیری کرد.
محققان گفتند: «نتایج ما حاکی از آن است که برخلاف ماه، سختیِ سطح وستا فقط با فرآیندهای آتشفشانی قابل توضیح نیست. به‌ویژه، وجود غلظت‌های هیدروژن در نواحی مسطح‌تر بزرگ نشان می‌دهد که وجود یخ‌های سطحی، می‌تواند باعث تشکیل بافت سطحی وستا باشد.» دکتر هگی گفت: «هیجان‌زده شدم که توانستیم چنین مشاهده‌ای را بر روی وستا انجام دهیم.»
دانشمندان امیدوار هستند تحقیق‌شان عموم مردم را شگفت‌زده کند، نه فقط به‌خاطر آب در فضا، بلکه به‌خاطر اهمیت درک تکامل آب در مناطق خشک که تحت تغییرات آب و هوایی قرار دارند. یافته‌های این تحقیق در مجله‌ی Nature Communications منتشر شده‌اند.
