صورت فلکی چیست ؟

در حدود ۴۵۰۰ سال قبل، مردمان شرق مدیترانه شروع به تقسیم بندی آسمان به نقوش ساده و قابل شناسایی نمودند و بر این تقسیم بندی ها نام های خدایان، قهرمان ها و جانوران افسانه ای را نهادند. این نقوش امروزه صورت فلکی خوانده میشوند . تقسیم بندی و‌ نام گذاری یاد شده ، برای دریانوردان و کشاورزان به منظور آگاهی از وقت شب یا فصل سال مفید بوده است. در زمان بطلمیوس، ستاره شناس یونانی الاصل اسکندرانی که در حدود ۱۵۰ سال بعد از میلاد می زیست، تعداد این صورت های فلکی ۴۸ مورد بود. از آن زمان تا کنون منجمان دیگر سعی کردند صورت های فلکی دیگری برای پر کردن مکان های خالی بین آنها معرفی کنند. بسیاری از این صورت های فلکی جدید مربوط به نیمکره ی جنوبی آسمان است که یونانیان قادر به دیدن آنها نبودند. در ضمن بعضی از اسامی جدید، پذیرفته نشده اند و سعی شده که بقیه به صورت تلفیقی از مجموعهٔ اسامی انتخاب شوند، ضمن این که مرزهای تعدادی نیز تغییر کرده است. با این روش، تعداد صورت های فلکی که همهٔ آسمان را می پوشاند به ۸۸ رسیده است. این ها دارای شکل های متفاوت و ابعاد گوناگونی هستند که در کنار هم چیده شده اند. این ها دارای شکل های متفاوت و ابعاد گوناگونی هستند که در کنار هم چیده شده اند . در ضمن به همهٔ صور فلکی نام لاتینی داده اند‌. به منظور یک‌نواختی، اسامی صورت های فلکی نام لاتینی داده اند. به منظور یک‌نواختی، اسامی صورت های فلکی و محدوده ی آنها را شورای حکام اتحادیهٔ بین المللی ستاره شناسی تعیین و تأیید کرده است. ستاره های صورت فلکی معمولاً با هم ارتباطی ندارند و‌در فصول مختلف از ما و‌ یکدیگر قرار گرفته اند بنابراین شکلی را که می سازند اساساً تصادفی است. موضوعی که بعضی از آغازگران ستاره شناسی آماتوری را کمی نگران میکند این است که بعضی شکل ها با اسامی مطابقت نمیکنند‌. لذا باید صورت عای فلکی نه به خاطر شکلشان بلکه از نظر راحت پیدا کردن اجرام آسمانی مورد پذیرش و استفاده قرار میگیرند .