معمای هیولای تالی حل شد
تحقیق جدیدی که در دانشگاه ییل انجام شده، نشان داده است که هیولای تالی دارای آبشش و نواری در پشتش بوده است که برای آن نقش نخاع ابتدایی را داشته است. هیولای تالی موجود دریایی عجیب و غریب بوده که در انتهای سر خرطوم مانند و باریکش، در هر طرف دندان‌هایی داشته است.
گروهی از دیرینه‌شناسان به رهبری دانشگاه ییل، ثابت کردند که حیوان عجیب ۳۰۰ میلیون ساله که فقط تا حدود ۳۰ سانتی‌متر رشد داشته، جزء استخوان‌داران بوده است که آبشش و ستون فقرات سختی داشته که نقش تحمل کننده‌ی وزن بدن آن را داشته است. این موجود اصل و نسبی مانند مارماهی کنونی داشته است.
«ویکتوریا مک‌کوی»، نویسنده‌ی اصلی این مقاله در مجله‌ی Nature می‌گوید: «معمای هیولای تالی در وهله‌ی اول مرا فریب داد. با فسیل‌های فوق‌العاده‌ای که از آن وجود داشت، ما تصویر روشنی داشتیم که شکل آن چگونه است؛ ولی اطلاعاتی در مورد این‌که این موجود چه حیوانی است، نداشتیم.» مک‌کوی تحقیق خود را به‌عنوان فارغ‌التحصیل ییل و استاد کنونی دانشگاه لیکستر انجام داده است.
به مدت دهه‌ها هیولای تالی به‌عنوان یکی از بزرگترین معماهای فسیل‌ها محسوب می‌شد. این فسیل در سال ۱۹۵۸ میلادی کشف شد و برای اولین بار در سال ۱۹۶۶ شرح علمی آن منتشر شد؛ ولی هنوز تعریف دقیقی از این‌که این موجود عضو کدام دسته از حیوانات به حساب می‌آید، وجود ندارد. این موجود به صورت رسمی «Tullimonstrum gregarium» نامیده می‌شود که به افتخار «فرانسیس تالی»، کسی که فسیل را در معدن زغال سنگ در ایلینوی شمالی یافت، این نام را روی آن گذاشته‌اند.
هزاران هیولای تالی در همان منطقه یافت شد که در رسوبات جای گرفته بودند و با وجود سنگ‌های اطراف آن‌ها، تبدیل به فسیل شده بودند. فرانسیس تالی تعداد زیادی از این نمونه‌ها را به موزه‌ی تاریخ طبیعی تحویل داد. این موزه با همکاری آزمایشگاه ملی آرگون و موزه‌ی تاریخ طبیعی آمریکا، مطالعاتی درباره‌ی طبیعت دارد. هیولای تالی اکنون در ایالت ایلینوی بسیار مشهور است. هیولای تالی در سال ۱۹۸۹ به‌عنوان فسیل این ایالت شناخته شد و اخیراً کامیون‌ها عکس هیولای تالی را بر روی ماشین خود نقاشی می‌کنند.
«درک بریگز»، دیرینه‌شناسِ موزه‌ی تاریخ طبیعی و پروفسور زمین‌شناسی و فیزیک زمین در دانشگاه ییل، به‌عنوان همکار این تحقیق می‌گوید: «اساساً کسی نمیدانست این موجود چیست. تفسیر فسیل‌ها کار ساده‌ای نیست و تفاوت آن‌ها با یکدیگر بسیار کم است. برخی فکر می‌کردند که این موجود حلزون آبی عجیب و غریبی باشد؛ ولی ما تصمیم گرفتیم همه‌ی روش‌های تحلیلی ممکن را برای دانستن چیستی این موجود بررسی کنیم.»
با استفاده از کلسیون موزه‌ی تاریخ طبیعی که بالغ بر ۲،۰۰۰ نمونه در آن وجود دارد، گروه تحقیق، ریخت‌شناسی و بقای ویژگی‌های مختلف در این فسیل‌ها را بررسی کردند. روش تحلیلی قدرتمند و جدیدی نیز به کار گرفته شده است. این روش نقشه‌برداری SEM نامیده می‌شود که طی آن با نقشه‌برداری از شیمی فسیل، مشخصات فیزیکی حیوان مشخص می‌شود.
محققین در نهایت اذعان داشتند که هیولای تالی آبشش و نوار پشتی داشته است که نقش نخاع ابتدایی را برای آن ایفا می‌کرده است. این مشخصه در هیچ موجود دیگری تا کنون شناخته نشده است. مک‌کوی می‌گوید: «این موجود با خویشاوندان امروزی خود بسیار متفاوت است و ما نمی‌دانیم چگونه به زندگی خود ادامه می‌داده است. این موجود چشم‌های بزرگ و تعداد بسیار زیادی دندان داشته است که نشان می‌دهد احتمالاً شکارچی بوده است.» تعدادی از سوالات کلیدی درباره‌ی هیولای تالی هنوز بدون پاسخ باقی مانده است. کسی نمی‌داند این موجود چه موقع پا به عرصه‌ی وجود روی زمین گذاشته است و چه زمانی منقرض شده است. فسیل‌های این موجود فقط در ایلینوی یافته شده است و تاریخ آن‌ها به ۳۰۰ میلیون سال پیش می‌رسد.
