موجودات فضایی از چه نیرویی استفاده میکنند؟
بر اساس یافته‌های پژوهشی جدید، احتمال دارد نورهای کیهانی عجیب و غریب توسط موجودات فضایی پیشرفته تولید شده باشند. این روشی است تا فضاپیماهای میان ستاره‌ای با سرعت شگفت‌انگیزی به حرکت بپردازند. اخترشناسان فقط بیست نوع نور اَبَرروشن را طبقه‌بندی کرده‌اند که به انفجارهای رادیویی سریع یا همان «FRB» معروف هستند. اولین FRB در سال ۲۰۰۷ میلادی شناسایی شد. انفجارهای رادیویی سریع، از کهکشان‌هایی نشأت می‌گیرند که میلیاردها سال نوری با ما فاصله دارند؛ اما علل ایجاد آن‌ها هنوز در هاله‌ای از ابهام قرار دارد.
«آوى لئوب»، محقق و نظریه‌پرداز در مرکز اخترفیزیک هاروارد-استیمنسون، طی توضیحاتی، بیان کرد: «انفجارهای رادیویی سریع با توجه به مدت زمان کوتاه و منشأشان در فواصل دور، از درخشش قابل‌توجهی برخوردار هستند. ما هنوز هیچ منبع احتمالی برای FRBها پیدا نکرده‌ایم و به همین منظور، نمی‌توانیم با یقین در مورد آن‌ها صحبت کنیم. باید سرچشمه‌ای مصنوعی در نظر گرفته و به بررسی آن پرداخت.»
بر طبق مطالعات جدید، یکی از سرچشمه‌های مصنوعی بالقوه می‌تواند فرستنده‌های رادیویی غول‌پیکری باشد که توسط موجودات فضایی هوشمند، ساخته شده است. لئوب به همراه محقق دیگری به نام «ماناسوى لینگم» از دانشگاه هاروارد، به بررسی این توضیح احتمالی پرداختند.
بنا به محاسبات این دو محقق، فرستنده‌ای که انرژی خود را از خورشید تامین می‌کند، می‌تواند سیگنال‌های FRBمانند را در سراسر کیهان پراکنده سازد؛ اما برای انجام این کار به ناحیه‌ی جمع‌کننده‌ی نور خورشید نیاز است تا انرژی مورد نیاز تولید گردد. وسعت این ناحیه، دو برابر سیاره‌ی زمین تخمین زده می‌شود. مقدار انرژی قابل توجهی که برای این فرآیند لازم است، لزوماً باعث ذوب شدن آن ناحیه نمی‌شود. لینگم و لئوب دریافتند که چنین فرستنده‌ی غول‌پیکری می‌تواند با توسل به فناوری ساخته شود، اگر چه خارج از ظرفیت‌ها و توانایی‌های فعلی بشر است.
چرا باید موجودات فضایی چنین سازه‌ای را درست کرده باشند؟ بر اساس گفته‌ی گروه پژوهشی، به پرواز در آمدن فضاپیمای میان‌ستاره‌ای با سرعت باورنکردنی توضیح معقولی است. احتمالاً این فضاپیماها به بادبان‌های نوری مجهز هستند که گشتاور حاصل از فوتون‌ها را مهار می‌کند؛ یعنی به همان شیوه‌ای که بادبان‌های کشتی به مهار باد می‌پردازند. انسان قصد دارد در آینده با بهره‌گیری از فناوری پیشرفته، کاوشگرهای رباتیک بسیار کوچکی را به منظومه‌های مجاور ارسال نماید.
بر اساس محاسبات لینگم و لئوب، فرستنده‌ای با قابلیت تولید سیگنال‌های FRBمانند می‌تواند، نیروی پیشران فضاپیمای میان‌ستاره‌ای را با وزن یک میلیون تُن یا بیشتر تامین کند. این فرستنده به قدری بزرگ است که می‌تواند مسافران زنده‌ای را در فضای میان‌ستاره‌ای یا حتی فواصل میان کهکشانی حمل کند.
سرعت این انتقال به‌طور خارق‌العاده‌ای زیاد است و انسان فقط قادر به دیدن تصویری گذرا و لحظه‌ای از پرتوهای آن است. دو محقق یاد شده، بررسی‌های بیشتری را انجام داده‌اند. با فرض اینکه موجودات فضایی در اکثر پرتوهای رادیویی سریع ایفای نقش میکنند و با در نظر گرفتن تعداد فرضی سیاره‌های قابل سکونت در کهکشان راه‌شیری، لینگم و لئوب کران بالاتری را برای تعداد تمدن‌های پیشرفته موجودات فرازمینی محاسبه کرده‌اند که به ۱۰ هزار تمدن می‌رسد. این دو محقق مدعی نشده‌اند که موجودات فضایی عامل اصلی و بی‌چون و چرای پرتوهای رادیویی سریع هستند. آنان بر این باور هستند که فرضیه‌شان ارزش توجه و بررسی را دارد.
لئوب در پایان تاکید کرد: «عقیده و گمانه‌زنی جایگاهی در علم ندارند؛ در علم باید به شواهد و قرائن تکیه کرد. لذا ارائه‌ی ایده‌های مختلف می‌تواند کارساز باشد. داده‌های بعدی به تعیین صحت ایده‌ها خواهند پرداخت. این مقاله به منظور چاپ در نشریه‌ی Astrophysical Journal Letters مورد پذیرش قرار گرفته است.
