نئاندرتال‌ها چه زمانی از بین رفتند؟
نئاندرتال
از زمانی که در سال ۱۸۵۶ نئاندرتال‌ها کشف شدند، انعکاسی از زندگی بشر روی زمین بوده‌اند. چیزی که ما اکنون در مورد آن‌ها می‌دانیم شکل‌دهنده‌ی الگوهای فرهنگی، قواعد اجتماعی و استانداردهای علمی ما است.
این گونه‌ی انسانی از گونه‌ای مریض تبدیل به انسان‌های پیشرفته شده‌اند. ما اکنون می‌دانیم که بخشی از نئاندرتال‌ها شباهت زیادی با ما داشته‌اند و حتی اجداد ما موفق به ملاقات با آن‌ها شده‌اند و با آن‌ها ازدواج کرده‌اند. با این حال پرسش اینجا است که چرا آن‌ها منقرض شدند و ما باقی ماندیم؟
انسان‌شناسان اعتقاد دارند که نئاندرتال‌ها حدود ۴۰۰ هزار سال پیش ظهور کرده‌اند و جد آن‌ها به هوموهیدلبرگ‌ها می‌رسد. آن‌ها گونه‌ی موفقی بوده‌اند و از مدیترانه تا سیبری گسترش یافته‌اند. هوش این گونه بالا بوده و نسبت به هوموساپین‌ها مغز بزرگ‌تری داشته‌اند.
نئاندرتال‌ها شکار می‌کرده‌اند، جلبک و گیاهان را جمع‌آوری می‌کرده‌اند، غذاهای دریایی را می‌شناخته‌اند و توانسته‌اند آتش را کنترل کنند و از آن برای پخت و پز استفاده کنند. آن‌ها ابزارهای ترکیبی درست می‌کرده‌اند و از پوست حیوانات برای خود لباس تهیه می‌کرده‌اند. نئاندرتال‌ها از برگ گیاهان برای خود تختخواب درست می‌کرده‌اند و توانایی کشیدن نمادهای خود بر روی دیواره‌ی غارها را نیز داشته‌اند. آن‌ها از نوجوانان، پیرها و نئاندرتال‌های ضعیف مراقبت می‌کرده‌اند و برای محافظت از خود پناهگاه می‌ساخته‌اند و توانایی زندگی در زمستان‌های سرد و تابستان‌های گرم را داشته‌اند و مانند انسان‌های امروزی مُرده‌های خود را دفن می‌کرده‌اند.
نئاندرتال‌ها اجداد ما انسان‌های امروزی را طی ده‌ها هزار سال چندین بار ملاقات کرده‌اند و به مدت ۱۴،۰۰۰ سال هر دو گونه در اروپا حضور داشته‌اند. این دو گونه با یکدیگر زادواج نیز کرده‌اند.
مهم‌ترین تفاوت نئاندرتال‌ها با ما این است که آن‌ها حدود ۴۰ هزار سال پیش منقرض شده‌اند. اینکه دقیقاً چه عاملی منجر به انقراض نئاندرتال‌ها شده معلوم نیست، ولی دانشمندان چندین عامل را دخیل می‌دانند. اولین عامل شرایط آب و هوایی است. اقیم زمین در آخرین عصر یخبندان بسیار متغیر بوده و به‌صورت متناوب سرد و گرم می‌شده است. این تغییرات موجب وارد آمدن فشار به حیوانات و گیاهان شده است و به این ترتیب منابع غذایی نئاندرتال‌ها ناپایدار شده است.
دلیل دوم این است که جمعیت نئاندرتال‌ها همیشه کم بوده و از ده‌ها هزار نفر تجاوز نکرده است. آن ها معمولاً در گروه‌های ۵ تا ۱۵ نفره زندگی می‌کرده‌اند؛ در صورتی که هوموساپین‌ها در گروه‌های ۱۵۰ نفری زندگی می‌کرده‌اند. بنابراین کم بودن جمعیت گروه‌های نئاندرتال‌ها نیز می‌تواند یکی از دلایل انقراض آن‌ها باشد. یکی دیگر از عوامل را می‌توان رقابت با دیگر شکارچی‌ها دانست. این رقبا، انسان‌های مدرن بوده‌اند و حدود ۶۰ هزار سال پیش در آفریقا ظهور کرده‌اند.
علی‌رغم منقرض شدن نئاندرتال‌ها، ولی هنوز هم دی‌ان‌ای آن‌ها بر روی زمین وجود دارد. بسیاری از اروپایی‌ها و آسیایی‌ها بین ۱ تا ۴ درصد از دی‌ان‌ای نئاندرتال‌ها را درون بدن خود دارند که از طریق ازدواج انسان‌های امروزی به نئاندرتال‌ها منتقل شده است.
