کشف اجرامی باستانی در نزدیکی مرکز کهکشان راه‌شیری
کهکشان راه شیری
تلسکوپ فضایی هابل، یکی از بهترین تصاویر را از «تارزان ۹»، مرکزی‌ترین خوشه‌ی ستاره‌ای کروی در مرکز کهکشان راه‌شیری تهیه کرده است. خوشه‌های کروی سیستم‌های چگال ی ستاره‌های باستانی هستند که از طریق گرانش به صورت یک ساختار به عرض ۱۰۰ تا ۲۰۰ سال نوری درآمده است. این ساختارها قدیمی‌ترین اجرام شناخته شده در کیهان هستند و یادآور شکل‌گیری اولین کهکشان‌ها هستند.
خوشه‌های کروی شامل صدها هزار و یا حتی میلیون‌ها ستاره هستند. جرم بالای ستاره‌های مرکزی خوشه باعث می‌شود ستاره‌های بیشتری به سمت نواحی داخلی خوشه کشیده شوند و ساختار کروی شکل خوشه را ایجاد می‌کنند.
این اعتقاد وجود دارد که هر کهکشان درون خود حاوی تعدادی خوشه‌ی کروی است. برخی از کهکشان‌ها مانند کهکشان راه‌شیری صدها خوشه درون خود دارند، ولی کهکشان‌های بیضوی می‌توانند دارای هزاران خوشه درون خود باشند.
تصویر جدید تارزان ۹ نشان می‌دهد که مرکز این خوشه‌ی کروی مملو از ستاره‌های متعدد است و چگالی بالایی دارد. نقاط تاریک درون تصویر تهیه شده توسط تلسکوپ هابل نیز حاوی تعداد بیشماری ستاره است و به این ترتیب می‌توان خوشه‌ی تارزان ۹ را درون دریای عظیمی از دیگر ستاره‌های منفرد فرض کرد.
خوشه‌ی ستاره‌ای تارزان ۹ در صورت فلکی قوس و در فاصله‌ی ۲،۲۸۳ سال نوری از مرکز کهکشان راه‌شیری قرار دارد و جزء مرکزی‌ترین خوشه‌های این کهکشان محسوب می‌شود.
مرکز کهکشان راه‌شیری منزلگاه گروه‌های متعددی از خوشه‌های ستاره‌ای است. در این ناحیه از کهکشان، علاوه بر ستاره‌های متعدد هنوز هم گرد و غبار میان‌‌ستاره‌ای زیادی وجود دارد. این گرد و غبار باعث می‌شود مطالعه‌ی خوشه‌های ستاره‌ای مرکز کهکشان سخت شود، زیرا این مواد نورهای مستقیم را جذب می‌کنند و می‌توانند رنگ ظاهری ستاره‌های درون خوشه‌ها را عوض کنند.
حساسیت تلسکوپ هابل نسبت به طول‌موج‌های مرئی و مادون قرمز به ستاره‌شناسان اجازه داده است بتوانند رنگ واقعی خوشه‌های ستاره‌ای را مشاهده کنند.
