کشف نشانه‌هایی از اجرام بزرگِ از بین‌رفته در منظومه‌ی شمسی

بر اساس پژوهش‌های جدید، حداقل ۸۵ درصد از ۲۰۰ هزار سیارک موجود در کمربند سیارکی درونی که  منبع اصلی شهاب‌سنگ‌های زمینی هستند، از پنج یا شش گونه‌ی بزرگِ خرده‌سیاره‌ی اولیه تشکیل شده‌اند. ریشه‌ی ۱۵ درصد باقیمانده نیز به همان اجسام اولیه‌ی منظومه‌ی شمسی باز می‌گردد. یافته‌های منتشر شده در مجله‌ی Astronomy Nature، درک دقیقی از تاریخ تکاملی سیارک‌ها و مواد تشکیل دهنده‌ی آن‌ها را فراهم کرده است. این اطلاعات، برای حفاظتِ زمین و انسان‌ها از شهاب‌سنگ‌های بزرگ ضروری است.

پروفسور «استنلی درموت» از دانشگاه فلوریدا، می‌گوید: «این اجسام در نزدیکی زمین می‌گردند، بنابراین، این مساله که چه تعداد از آن‌ها وجود دارد و مواد تشکیل دهنده‌ی آنها چیست، برای ما بسیار مهم است. اگر یکی از این‌ها به زمین برسد و ما درصدد از بین بردن آن باشیم، باید بدانیم که طبیعت و ذات آن چیست؟»

پروفسور درموت و همکارانش از رصدخانه و آسمان‌نمای‌‌ آرما، رصدخانه‌ی ملی نجوم، موسسه‌ی فضایی فلوریدا و دانشگاه فلوریدا نشان دادند که نوع مدار سیارک به اندازه‌ی سیارک بستگی دارد. این یافته‌ها نشان می‌دهند که اختلاف موجود در شهاب‌سنگ‌هایی که بر روی زمین پیدا شده‌اند، به علت تغییرات تکاملی رخ داده شده در داخل اجسام بزرگ پیشین که بیش از ۴ میلیارد سال پیش وجود داشته‌اند، است.

پروفسور درموت می‌گوید: «اگر ما ریشه‌های تمام سیارک‌هایِ کمربند اصلی و نه فقط آنهایی که در کمربند درونی قرار دارند را در تعدادی از اجسام مادر پیدا می‌کردیم؛ اصلاً متعجب نمی‌شدم. مطالعات مربوط به تاریخ تکامل اجسامی که سامانه‌ی خورشیدی اولیه ما را ساخته‌اند، به ستاره‌شناسان نظری کمک می‌کند تا پرسش‌های مربوط به جایی که سیاره‌هایی همانند سیاره‌ی ما، ممکن است وجود داشته باشند، پاسخ دهند. اما نخست، باید فرآیندهایی سیاره‌ای که ما خود در آن زندگی می‌کنیم را تولید کرده‌اند، درک کنیم.»