جهان بین بودن و نبودن

امکان دارد که انسان ناگهان بر روی مریخ ظاهر شود. البته این احتمال چنان کوچک است که برای رخ دادن آن باید زمانی بیشتر از حتی عمر جهان صبر کنیم. در نتیجه در زندگی روزمره ما می توان چنین رویدادهای غیر محتملی را نادیده گرفت. در حالی که در سطوح زیر اتمی، چنین احتمالاتی برای عملکرد دستگاههای الکترونیکی، کامپیوترها و لیزرها، بسیار تعیین کننده و حیاتی محسوب می شوند.
در حقیقت درون اجزای کامپیوتر شما الکترونها به طور مرتب ، شکل مادی خود را از دست داده و مجددا در طرف دیگر دیوارها ظاهر می شوند. باید اذعان کرد که اگر امکان این وجود نداشت که یک الکترون در هر لحظه در دو مکان حضور داشته باشد، تمدن های مدرن کنونی از هم پاشیده می شدند. مولکولهای بدن ما نیز بدون این اصل عجیب از هم فرو می پاشند. دو منظومه را در نظر بگیرید که در فضا با هم برخورد می کنند و هر دو از قوانین گرانش نیوتن پیروی می کنند. این دو منظومه در برخورد با یکدیگر به ترکیب آشفته ای از سیارات و سیارک ها تبدیل می شوند، به طور مشابه، اگر اتم ها از قوانین نیوتن تبعیت کنند، هر بار که با یکدیگر برخورد می کنند متلاشی و از هم پاشیده خواهند شد. چیزی که دو اتم را در یک مولکول پایدار به یکدیگر قفل می کند، به این دلیل است که الکترونها می توانند به طور هم زمان در مکانهای متعددی حضور داشته باشند. به این ترتیب که با تشکیل ابر الکترونی، باعث مفید شدن اتم ها به یکدیگر می شوند. بنابراین دلیل این که چرا مولکولها پایدارند و جهان از هم نمی پاشد، این است که الکترونها در یک زمان می توانند در مکانهای متعددی حضور داشته باشند.
اما اگر الکترونها بتوانند در حالات موازی، بین بودن و نبودن شناور باشند، چرا جهان نتواند اینگونه باشد؟ مگر نه اینکه جهان در مرحله ای از عمر خود حتی کوچکتر از یک الکترون بوده است. هر بار احتمال اعمال اصل کوانتوم را به جهان مطرح می کنیم، ناچاریم موضوع جهان های موازی را بررسی کنیم.

– میچیو کاکو – کتاب جهان های موازی