نابودی بیگانگان بدست انسان زمینی

به عقیده‌ی برزین، گیر ماجرا همین جا نمود پیدا می‌کند؛ زیرا تمدنی که به چنان مرحله‌ای از پیشرفت رسیده که می‌تواند از ورای منظومه‌های خورشیدی به گونه‌ای موثر ارتباط برقرار کند، باید مسیری فراخ و نامحدود در پیش روی خود ببیند؛ اما قدم نهادن در این مسیر ممکن نخواهد بود مگر با گذشتن از روی اَشکال ابتدایی‌تر حیات و نابود ساختن سایر موجودات!

البته به نظر او یک تمدن پیشرفته با قصد سوء و از روی دشمنی، موجودات زنده‌ی سطح پایین‌تر را محو نمی‌کند بلکه این فرایند به طور ناآگاهانه انجام می‌شود؛ درست همانند اینکه در یک عملیات ساختمانی، خاکریزی که مورچه‌ها برای لانه سازی ایجاد کرده‌اند تخریب شود آن هم فقط به این دلیل که حفاظت از آن خاکریز اهمیتی برای کارگران ندارد.

یا به عنوان مثال یک ساختار بهره‌مند از هوش مصنوعی و بدون محدودیت برای تکثیر را تصور کنید که کهکشان را با کلون‌هایی از خود پر کرده و هر منظومه خورشیدی را به یک ابررایانه تبدیل می‌کند. هرگونه تلاش برای یافتن انگیزه سوء در تسخیر کهکشان توسط این هوش مصنوعی بی فایده خواهد بود؛ چرا که اساساً چنین اقدامی را انجام داده فقط به دلیل اینکه شدنی بوده است.

از نظر برزین خبر بد این نیست که شاید ما در رقابتی دیوانه‌وار بین موجودات هوشمند گرفتار شویم بلکه این است که شاید خود ما عامل آن رقابت باشیم؛ شاید انسان‌ها اولین موجوداتی باشند که به مرحله‌ی سفر بین ستاره‌ای وارد می‌شوند و با نابود ساختن سایر اشکال حیات، آخرین کسانی هم باشند که از آن خارج میشوند.

بازداشتن بشر از اینکه مبادا به طور تصادفی موجودات دیگر را از بین ببرد مستلزم تغییری بنیادین در فرهنگ جوامع و ظهور اراده‌ای بسیار قوی‌تر از اراده‌های فردی است؛ که البته با توجه به استعداد شگرف انسان برای توسعه‌طلبی، پیدایش چنین نیروی بازدارنده‌ای بسیار مشکل می‌نماید.

برزین امیدوار است قضاوت نادرستی درباره بلندپروازی‌های کیهانی بشر کرده باشد اما از طرفی اظهار داشته که تنها راه برای آگاهی از پایان ماجرا، ادامه دادن اکتشافات_فضایی و جستجوی_بیگانگان_فرازمینی است.