تهدید سلامت مادر و نوزاد با دیابت حاملگی درمان نشده

دیابت شیرین حاملگی (gestational diabetes mellitus GDM) از بسیاری از جهات شبیه دیابت نوع ۲ است و در اثر ترکیبی از ترشح نسبتا ناکافی انسولین و واکنش پذیری نسبتا ناکافی به آن ایجاد می شود. دیابت حاملگی تقریبا در ۲ تا ۵ درصد تمام بارداری ها روی می دهد و معمولا پس از زایمان بهتر می شود یا از بین می رود. دیابت حاملگی به طور کامل قابل درمان است ولی به نظارت دقیق در تمام بارداری نیاز دارد.
عدم تحمل گلوکز ممکن است در جریان حاملگی ایجاد شود مقاومت به انسولین مرتبط با تغییرات متابولیک اواخر بارداری، نیاز به انسولین را افزایش می دهد و ممکن است به اختلال تحمل گلوکز منجر شود.
دیابت حاملگی درمان نشده می تواند سلامتی جنین و مادر را تهدید کند. جنین در هنگام تولد ممکن است نوزاد درشت تر و سنگین تر از طبیعی (مبتلا به ماکروزومی) باشد و ناهنجاری های مادرزادی قلبی و عصبی و بدشکلی های اسکلتی و عضلانی وجود داشته باشند. افزایش انسولین در جنین ممکن است موجب مهار تولید ماده ی سورفاکتانت شود (Surfactant ماده فسفولیپیدی کاهش دهنده ی فشار سطحی مایعات ریه است که موجب بروز ویژگی های ارتجاعی بافت ریه می شود). کاهش سورفاکتانت به بروز نشانگان (سندرم) دیسترس تنفسی جنین می انجامد. ازدیاد بیلی روبین خون (هیپربیلی روبینمی) نوزاد ممکن است در اثر تخریب گلبول قرمز بروز کند. در موارد شدید ممکن است مرگ جنین در حوالی زمان زایمان روی دهد که شایع ترین علت آن ضعیف بودن خون رسانی جفتی در اثر اختلال عروقی است. چنان چه دیسترس قابل ملاحظه جنینی یا افزایش خطر آسیب دیدگی ناشی از ماکروزومی وجود داشته باشد باید سزارین انجام شود.
زنان حامله باید طی ۳ ماه اول حاملگی افتالموسکوپی شوند (ته چشم آنها به وسیله ی متخصص چشم معاینه شود) و سپس در سراسر دوران بارداری و یک سال پس از زایمان نیز مورد پیگیری قرار گیرند زیرا حاملگی احتمال ایجاد بیماری های چشمی را افزایش می دهد و شدت بیماری های چشمی قبلی را بیشتر میکند.
میزان بروز دیابت حاملگی در ۶ سال گذشته در ایالات متحده دو برابر شده است و این موضوع به ویژه به دلیل آنکه دیابت خطر بروز عوارض در دوران بارداری و نیز احتمال ابتلای فرزندان متولد شده از مادران دیابتی را در آینده افزایش می دهد مشکل ساز می شود.