سیاره های هیدروژنی میزبان مناسب حیات فرازمینی
تازه‌ترین تحقیقات در مورد سیاره_های_هیدروژنی نشان می‌دهد که این اجرام_آسمانی توانایی میزبانی از حیات_فرازمینی را دارند و با در نظر گرفتن این موضوع، شانس پیدا کردن موجودات فضایی در جهان افزایش می‌یابد.
سیاره های هیدروژنی محیطی بسیار متفاوت نسبت به سیاره ما دارند و احتمال وجود حیات بر روی آن‌ها اصلا به جرمی آسمانی مثل زمین شباهت ندارد؛ با این حال تحقیقات جالب‌توجهی توسط دانشمندان جهان انجام شده که احتمال میزبانی از موجودات زنده بر روی سیاره‌های مورد نظر را مطرح کرده و شانس ما برای یافتن حیات فرازمینی را افزایش می‌دهند.
سارا سیگر ستاره شناس، فیزیکدان و #سیاره_شناسی از دانشگاه ام آی تی که معتقدست احتمال نادیده گرفتن برخی اجرام آسمانی از لحاظ توانایی میزبانی از حیات فرازمینی بسیار بالاست و این شانس وجود دارد که دانشمندان با وجود پیدا کردن برخی ارگانیسم های فضایی این موجودات را به عنوان شکلی از حیات در نظر نگیرند.
تحقیق در مورد سیاره های هیدروژنی
سیگر و همکارانش به تازگی مقاله‌ای منتشر کرده‌اند که به بحث زنده ماندن میکروب‌ها بر روی سیاره های هیدروژنی می‌پردازد و با این کار، محققان مورد نظر قصد دارند تا دامنه جستجوی حیات بیگانه در کیهان را به حدی بی‌سابقه گسترش دهند.
برخلاف اتمسفر سیاره ما که عمدتا از نیتروژن و اکسیژن تشکیل شده، اجرام آسمانی هیدروژنی جوی سرشار از هیدروژن دارند که به دلیل سبک بودن این عنصر، محیط گسترده‌تری از فضای اطراف سیاره را در برمی‌گیرد. چنین ویژگی باعث می‌شود تا بررسی و رصد این سیاره‌ها برای دانشمندان راحت‌تر شود.
از آنجایی که تحقیق جدید سیگر و همکارانش امکان زنده ماندن و رشد ساده‌ترین اشکال حیات زمینی بر روی سیاره های هیدروژنی را ثابت می‌کند، بررسی وضعیت این اجرام آسمانی ممکن است شانس ما برای یافتن گونه‌ای از حیات در کیهان را به مقدار بسیار زیادی افزایش دهد. سیگر معتقد است که نسل بعدی تلسکوپ‌های پیشرفته ساخت دست بشر، مانند تلسکوپ فضایی جیمز وب باید برای رصد چنین اجرام آسمانی به کار گرفته شوند.
نکته جدید در مورد پژوهش دانشمندان ام آی تی، بررسی وضعیت زنده ماندن باکتری اشریشیا کلی و مخمر در محیطی ۱۰۰ درصد هیدروژنی بوده که تا پیش از این محققان دانش سیاره شناسی چنین موضوعی مورد بررسی قرار نداده‌اند.
آنالیز نمونه‌های باکتریایی نشان داد که این ارگانیسم‌ها می‌توانند در محیط‌های دارای اکسیژن و یا فاقد این عنصر زنده بمانند و حتی نرخ استانداردی از رشد هم داشته باشند. .
