جزایر آمریکایی با رادیواکتیویته‌ی بالا
از سال ۱۹۴۶ تا سال ۱۹۵۸، آمریکا ۶۷ سلاح هسته‌ای را در جزایر مارشال مورد آزمایش قرار داد. این جزایر در اقیانوس آرام قرار دارند و بعداً به خاک آمریکا اضافه شده‌اند. دو عدد از این جزایر به نام‌های «بیکینی» و «انیوتاک» به‌عنوان محل‌های آزمایش استفاده شده‌اند و آلودگی‌های زیست‌محیطی بی‌سابقه‌ای را به ثبت رسانده‌اند. بر اساس مطالعات جدیدی که نتایج آن طی سه مقاله در Proceedings of the National Academy of Sciences ارائه شده است، سطح رادیواکتیو در برخی از مناطق این جزایر از سایت‌های چرنوبیل و فوکوشیما نیز بالاتر است.
در یکم مارس سال ۱۹۵۴ آمریکا بزرگ‌ترین بمب اتمی خود را در جزیره‌ی بیکینی از مجمع‌الجزایر مارشال آزمایش کرد. انرژی آزاد شده توسط این بمب معادل ۱۵ میلیون تن تی‌ان‌تی بوده است. جزایر مارشال از دهه‌ی ۱۹۶۰ رشد سریعی داشته‌اند. اکثر ساکنین آن‌ها در دو جزیره‌ی شلوغ از این مجمع‌الجزایر سکونت گزیده‌اند و به‌خاطر آلودگی‌های رادیواکتیو نمی‌توانند به خانه‌های خود برگردند.
«املین هوگس» و «مالوین رودرمن» و همکارانشان از دانشگاه کلمبیا، می‌گویند: «سه مطالعه‌ی انجام شده توسط ما نشان داده است که غلظت ایزوتوپ‌های هسته‌ای در برخی از این جزایر بالاتر از مقادیری است که مورد توافق بین جمهوری جزایر مارشال و ایلات متحده قرار گرفته است.» در مطالعه اول، محققین شرایط پرتوی چهار جزیره را در شمال مجمع‌الجزایر بررسی کرده‌اند. آن‌ها پرتوهای گامای خارجی را در ۹ جزیره و غلظت ایزوتوپ‌های آمرسیوم-۲۴۱، سزیوم-۱۳۷، پلوتونیوم-۲۳۸ و پلوتونیوم-۲۳۹/۲۴۰ را نیز در ۱۱ جزیره اندازه‌گیری کرده‌اند.
در مطالعه‌ی دوم دانشمندان غلظت ایزوتوپ‌های هسته‌ای را در حفره‌ی ایجاد شده توسط بزرگ‌ترین بمب هسته‌ای ایالات متحده بررسی کرده‌اند و دریافته‌اند که سطح پرتوها ده برابر بیشتر از پرتوهای پس‌زمینه برای پرتوهای هسته‌ای است. در مطالعه‌ی سوم گروه محققین سطوح آلودگی سزیوم-۱۳۷ را در ۲۰۰ میوه از ۱۱ جزیره بررسی کرده‌اند. آن‌ها دریافته‌اند که در برخی از میوه‌ها، سطح آلودگی‌ها بالاتر از حدود تعیین شده توسط استاندارهای بین‌المللی ایمنی است. محققین می‌گویند: «بر اساس نتایج یافته‌های ما، نمی‌توان از سکونت مجدد در برخی از جزایر این مجمع‌الجزایر حرفی زد و باید تمهیدات زیست محیطی بیشتری برای اجتناب از قرارگیری در معرض پرتوهای مضر انجام داد.»
