دعا و مراقبه
یوگا
هر روز زمانی را برای دور شدن و فاصله گرفتن, از هیاهو و آشفتگی های زندگی روزمره, در نظر بگیرید.
وقتی متعهد می شوید تا هر روز, زمانی را در مکانی ساکت و آرام, به دعا کردن و مناجات با خداونر بپردازید, دستیابی به نور را تضمین کرده اید.
ما در زندگی مان, به چنین تعهدی نیاز داریم, تا همواره به خاطر آوریم که ماهیت واقعی مان چیست, چه موضوعی در زندگی مان از اهمیتی بیشتر برخوردار است و حقیقت وجودمان در کدام بخش شکوفا می شود.
این زمان, زمانی برای آرام کردن جان و تسلی دادن روح مان است.
چنین شیوه ای سبب می شود تا دوباره تعامل زندگی مان به حالت اول بازگردد و ارتباط ما با سرچشمه وجودمان نزدیک تر شود.
دعا, مراقبه و عبادت کردن, بیش از سایر کارها, به ما توانایی می بخشد, تا ندای درون مان را بشنویم.
زمان دعا کردن, در حقیقت, زمانی برای برقراری ارتباط دوباره با خداوند, خودمان و ضمیر خلاق و ناخودآگاهمان است.
در زمان دعا کردن, ژرف ترین سطوح جسم, احساس و روح مان, تقویت می شود.
چه تفاوتی بین تمرکز و مدیتیشن وجود دارد؟
تمرکز بدان معنی است که تمام توجه انسان به نقطه خاصی معطوف شود.
لحظه ای به گل فکر کنید, یک دنیا زیبایی و جذابیت در وجود گل نهفته است, روی گل تمرکز کنید.
پنج دقیقه, ده دقیقه! به هرحال ذهن خسته می شود و به دنبال نوعی تنوع می گردد.
در پدیده تمرکز, هرچقدر هم که مضمون زیبا, جذاب و دل انگیز باشد, به احساس خستگی می انجامد.
جریان تمرکز, خسته کننده و مشکل است و ذهن را نمی توان برای مدتی طولانی بر روی یک نکته متمرکز ساخت.
تمرکز پدیده ای ساکن است, در حالی که مدیتیشن پویا و پر تحرکت است و ذهن را به زیبایی های بیشتر و جذابیت های دل انگیز هدایت می کند که نیاز هم به کوشش ندارد.
بنابراین خطاست اگر فکر کنیم که تمرکز, قدم اول برای مدیتیشن است.
کسانی که مایل نیستند تا راه درستی را نشان دهند, سالکان را در کوره راه های به بن بست رسیده رها می کنند و در این شرایط انسان های خسته و سرخورده را به علت نداشتن قدرت تمرکز دست به سر می کنند.
خود را به آرامش دعوت کنید
هر روز چند دقیقه ای این فرصت را به خود بدهید که آرام بنشینید و به مراقبه بپردازید.
اگر مراقبه را تازه شروع کرده اید, از پنج دقیقه آغاز کنید.
آرام بنشینید و با چشمات بسته, تنفس خود را مشاهده کنید و بگذارید که اندیشه هایتان آرام از ذهنتان بگذرند.
اگر به آنها اهمیت ندهید, خودشان رد خواهند شد, طبیعت ذهن این است که فکر کند, پس نکوشید که خود را از شر اندیشه ها خلاص کنید.
راه دیگر مراقبه کردن این است که آرام با چشمان بسته بنشینیم و دم و باز دم خود را مشاهده کنیم.
به هنگام دم یک شماره بشمرید و به هنگام بازدم, دو شماره, به همین ترتیب ادامه دهید تا بازدم خود را به ده برسانید.
اگر متوجه شدید که ذهن شما سرگرم شمارش لباسهایی است که باید بشویید, دیگر بار به شماره یک بازگردید.
اگر دیدید که شماره شما به بیست و پنج رسید, باز به شماره یک برگردید.
مدیتیشن روزانه خوشبختی را به ارمغان می آورد
با چشم های بسته، چیزهای بسیار بهتری خواهید دید.
مدیتیشین با وهم و خیال زمین تا آسمان فرق دارد.
بسیاری از مردم فکر می کنند که مدیتیشن یعنی خیالاتی شدن، در حالی که عکس آن صادق است.
مدیتیشین به معنای تمرکز است، دقیقا باید با دم و بازدم صحیح، افکار را به جهت مثبت سوق دهیم.
باید افکار، ذهن، جسم و روح خود را با دم و بازدم صحیح میزان کنیم و به هرآنچه که اساس شادی ما را فراهم می کند، فکر کنیم و زمانی که خود را روی موج صحیح تنظیم کردید، روز خود را آغاز کنیم.
هر چه بیشتر بتوانیم خود را متمرکز کنیم، به همان نسبت کارایی ما نیز بیشتر می شود.
پس بدانیم: خوشبختی این است که هر روز خود را دوباره پیدا کنیم.
مراقبه برای آرامش ذهن
برای شروع مراقبه, مکان آرامی را انتخاب کنید.
فرقی نمی کند که روی زمین باشید یا روی صندلی, مهم این است که راحت باشید, حتی می توانید دراز بکشید, به شرط اینکه زمان مراقبه خوابتان نبرد.
حال چشمهایتان را ببنید, رها باشید و عمل دم و بازدم را به آرامی انجام دهید.
به آرامی هوا را در درون شش ها بکشید و سپس از رها شدن آن لذت ببرید, آرامش شما بسیار مهم است.
همینطور که ذهنتان در اطراف گردش می کند, به آرامی هر فکری را رها کنید و ذهنتان را برای فکر بیشتر تشویق نکنید و روی تنفستان متمرکز باشید.
احتمالا ذهنتان می خواهد روی مواردی که قبلا به آنها فکر می کردید تمرکز کند, در چنین شرایطی دوباره تنفس بکشید و کوشش کنید تا آن افکار را رها کنید.
می توانید دم و باز دمتان را بشمارید یا می توانید به صدای ساعت یا قطرات آب توجه کنید.
انتخاب افکار ملایم, تمام افکار مقاوم را پشت سر می گذارد و ارتعاشان را بطور طبیعی بالا می برد.
در این روش شما روی آرزوهایتان کار نمی کنید, بلکه ذهن را آرام می کنید و با این کار, هر مقاومتی کنار می رود و حالت ارتعاشی شما نیز بالا می رود.
با مراقبه نقطه جذب شما تغییر یافته و حالت پذیرش در شما ایجاد می شود.
خواسته هایی که قبلا به کائنات فرستاده اید, هم اینک در تجربه شما جاری می شوند و حتی با پایان یافتن مراقبه, حالت پذیرش در شما همچنان ادامه پیدا می کند.
