هارد اکسترنال و فلش درایو را با چه سیستمی فرمت کنیم؟
یکی از راه های جابجایی اطلاعات، استفاده از هاردهای اکسترنال و فلش درایوها هست. حالا اگه بحث جابجایی هم در میون نباشه، بهرحال ممکنه توی خونه، یه نفر پی سی داشته باشه و یکی مک و یکی دیگه هم از لینوکس استفاده کنه و همه شون دورهمی یه هارد اکسترنال داشته باشن و بخوان به طور مشترک از اون استفاده کنن. معلوم نیست اینجا خونه است یا نمایشگاه فناوری اطلاعات 🙂 مشکل زمانی پیش میاد که هر سیستم عاملی ترجیح میده از سیستم فایل (File System) خودش استفاده کنه و کاربر هم اگه به ساز اون سیستم حرکات موزون نمایشی انجام بده، بقیه سیستم عامل ها خیلی ناراحت میشن و با اون دیسک برخورد نامناسبی می کنن 🙂 مثلا اصلا محتواش رو نمایش نمی دن، یا فقط محتواش رو نمایش میدن و اجازه نمیدن چیزی روی اون دیسک بنویسین (اطلاعات کپی کنین) و…
شاید الان بگین: خب چرا دستگاه هاشون رو شبکه نمی کنن و مدام هارد اکسترنال رو از این دستگاه به اون دستگاه متصل می کنن که این مشکل پیش بیاد؟ به این دلیل که این فقط یه مثاله 🙂
حالا اصلا این سیستم فایل چی هست؟ احتمالا موقع فرمت کردن هارد یا فلش به اسامی FAT32, NTFS, exFAT و … برخوردین. اینا چندتا از سیستم های فایل یا فایل سیستم های معروف هستن. این عزیزان همونطور که از اسمشون پیدا نیست یه سیستمی برای ذخیره کردن فایل ها روی دیسک ها هستن. چون مسلما نمیشه همینطوری یه سری اطلاعات رو پاشید روی سطح دیسک 🙂 بعضی از این سیستمها قدیمی تر هستن و با دستگاه های بیشتری سازگاری دارن، اما از طرف دیگه محدودیت ها و نقص هایی دارن، بعضی دیگه جدیدتر و کامل تر هستن، اما سازگاری شون با دستگاه های مختلف کمتره. مثلا همین NTFS رو در نظر بگیریم. ایشون یکی از سیستمهای فایل مایکروسافت هست که علاوه بر قابلیت های عادی، امکانات امنیتی خوبی هم داره. مثلا با استفاده از NTFS میشه برای کاربرهای مختلف حق دسترسی تعیین کرد تا فلان کاربر به فلان فولدر دسترسی داشته باشه و کاربر دیگه به همون فولدر دسترسی نداشته باشه. نامبرده از رمزنگاری اطلاعات هم پشتیبانی می کنه 🙂 در زمینه ی سایز پارتیشن و سایز فایل هم محدودیتی که جلوی کاربران عادی رو بگیره نداره. اما اگه دیسکی رو با این سیستم فرمت کنین و به یه کامپیوتر مک متصل کنین، فقط می تونین اطلاعات خودتون رو بخونین و امکان نوشتن ندارین. یعنی فایلها باز میشن و می تونین اونا رو ببینین، ولی امکان ذخیره کردن همون فایل، یا اضافه کردن فایل های دیگه به دیسک رو ندارین. دلیلش اینه که اپل به طور کامل از NTFS پشتیبانی نمی کنه. (مایکروسافت هم از سیستم فایل اپل پشتیبانی نمی کنه و مثلا دیسکی که با سیستم +HFS فرمت شده، توی ویندوز قابل استفاده نیست) برای یه دیسک NTFS روی توزیع های مختلف لینوکس هم ممکنه اتفاقات مختلفی بیوفته. منبع= اینفو. به توزیع لینوکس و برنامه هایی که روش نصب کردین، ممکنه بتونین به طور کامل از دیسک استفاده کنین، ممکنه بتونین فقط اطلاعات رو بخونین و ممکنه دیسک اصلا باز نشه. جدا از اینا، کنسول های بازی، دستگاه های ضبط دوربین مداربسته، دستگاه های پخش صوتی و ویدئویی و … معمولا از NTFS پشتیبانی نمی کنن. پس میشه نتیجه گرفت که سیستم فایل NTFS هرچند از لحاظ امکانات و قابلیت ها، بهترین انتخاب برای دستگاه های ویندوزی (خانگی) هست، اما وقتی صحبت از سازگاری با دستگاه های دیگه بشه، زیاد گزینه ی مناسبی نیست…
اینکه عرض کردیم این سیستم روی اون سیستم عامل قابل استفاده نیست و بالعکس و مجددا بالعکس، به این معنی نیست که با نرم افزارهای مختلف نمی تونین به محتوای دیسک دسترسی داشته باشین یا دیسک تون رو به سیستم دیگه ای تبدیل کنین. برای هرکاری یه راهی هست بالاخره 🙂 منظور این بود که در حالت عادی و بدون هیچ کار اضافه ای، نمیشه از هر سیستم فایلی، هرجایی استفاده کرد.
گزینه ی بعدی Fat32 هست که جزو قدیمی ترین سیستم های فایل هست. برخلاف NTFS امکانات امنیتی نداره و بزرگترین مشکلش که ممکنه باهاش برخورد کرده باشین، محدودیت حجم فایل هست. Fat32 از فایلهای بزرگتر از ۴ گیگابایت پشتیبانی نمی کنه. یعنی اگه یه فلش ۱۶ گیگ داشته باشین که Fat32 باشه و کلا خالی باشه، یه فایل ۵ گیگابایتی رو نمی تونین روش کپی کنین. ولی مثلا هفت تا فایل ۲ گیگابایتی، مشکلی نداره. Fat32 به دلیل قدیمی بودن و نداشتن امکانات خاص، یکی از سازگارترین سیستمهای فایل هست و معمولا هرجایی که بشه فلش یا هارد بهش متصل کرد، کار می کنه 🙂 پس اگه فلش یا هاردی دارین که ممکنه جاهای مختلف ازش استفاده کنین و در صورتیکه با فایلهای بیشتر از ۴ گیگابایتی کاری ندارین، یکی از گزینه های روی میز هست 🙂
exFAT به نسبت FAT32 جدیدتر هست و مشکل محدودیت ۴ گیگابایتی رو نداره. البته امکانات امنیتی NTFS رو هم نداره. یعنی قشنگ یه چیزی بین اون دوتاست که به درد فلش و مخصوصا هارد اکسترنال میخوره. توی نسخه های چندسال اخیر ویندوز و مک کار می کنه و برای لینوکس هم نهایتا با نصب نرم افزار قابل دسترسی هست. exFAT هرچند توی سیستم عامل های معروف قابل استفاده هست، ولی دستگاه های دیگه، مثل ضبط ماشین یا گیرنده دیجیتال و … ممکنه باهاش سازگاری نداشته باشن.
خلاصه اینکه وسایلی که فلش و هارد بهشون متصل میشن واقعا زیاد هستن و یه نسخه ی ثابت نمیشه داد که مثلا هموطن اینطوری فرمت کن، بدون هیچ مشکلی همه جا کار می کنه 🙂 چون ممکنه همه جا کار نکنه، یا مثلا همه جا کار کنه، ولی شما فایلهای با حجم بالا داشته باشین که اصلا توی اون سیستم پشتیبانی نشه و…
مسلما سیستم های فایل خیلی بیشتر از این سه مورد هستن و سیستم عامل های دیگه هم سیستم فایل خودشون رو دارن، ولی نمیشه همه ی اونا رو توی یه مطلب کوتاه بررسی کرد.
اینفو