چگونه می‌توان گرمایش جهانی را محدود کرد؟
گرما
طبق توافقنامه‌ی پاریس، کشورهای جهان توافق کرده‌اند که جلوی گرم شدن بیشتر زمین را به نحوی بگیرند که میانگین دما بیش از ۱.۵ درجه‌ی سانتی‌گراد نسبت به دوران قبل از صنعتی شدن بالا نرود. محققین این هشدار را مطرح کرده‌اند که این هدف روزانه بیشتر از دسترس خارج می‌شود و باید برای رسیدن به آن تلاش‌های مضاعفی انجام شود.
مقیاس کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای طبق توافقنامه پاریس در حدی است که طی سال‌های گذشته به صورت تصادفی توانسته‌ایم به آن برسیم. در سال ۲۰۲۰ کل میزان دی‌اکسیدکربن ورودی به اتمسفر حدود ۶.۳ درصد کاهش یافت. این میزان کاهش در حقیقت بزرگ‌ترین کاهش سالانه در تاریخ است و از کاهش ناشی از جنگ جهانی دوم و همچنین بحران اقتصادی سال ۲۰۰۹ نیز بیشتر بوده است.
البته دلیل کاهش میزان انتشارات دی‌اکسیدکربن به اتمسفر در سال ۲۰۲۰ شیوع کرونا بوده و چیزی نیست که دنیا با شرایط کنونی بتواند آن‌را تکرار کند. با این حال اگر کشورهای مختلف بتوانند تغییراتی معادل تغییرات ایجاد شده در اثر کرونا را اعمال کنند و هدف‌گذاری مشخصی برای این موضوع داشته باشند، به‌صورت فنی امکان رسیدن به این اهداف وجود دارد تا به این ترتیب، اثرات منفی انتشار گازهای گلخانه‌ای به اتمسفر کاهش پیدا کند. از زمانی که قرنطینه در سراسر دنیا اعمال شد، انتشار دی‌اکسیدکربن به اتمسفر به وضعیت سال ۲۰۱۹ برگشته است.
محققین دریافته‌اند که یک‌سوم کاهش میزان انتشار دی‌اکسیدکربن به اتمسفر در سال ۲۰۲۰ به خاطر کم شدن سفرهای زمینی با وسایل نقلیه بوده است. اگر بتوان انرژی وسایل حمل و نقل را از انواع تجدیدپذیر انرژی به‌دست آورد، می‌تواند بدون عواقب خاصی میزان زیادی از انتشار گازهای گلخانه‌ای را کاهش داد.
اگر گرمایش متوسط جهانی به ۱.۵ درجه‌ی سانتی‌گراد محدود شود، انسان‌ها ۴۰ درصد نسبت به افزایش ۲ درجه‌ای متوسط دمای جهان کمتر در معرض خطر خواهند بود. اگر به نسبت افزایش ۳.۶۶ درجه‌ای مقایسه شود، انسان‌ها با محدود کردن افزایش دما به ۱.۵ درجه، ۸۵ درصد کمتر در معرض خطر خواهند بود.
حتی اگر دنیا نتواند محدودیت ۱.۵ درجه‌ای را حفظ کند باز هم هر یک دهم درجه افزایش متوسط دما از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. افزایش ۱.۶ درجه‌ای قطعاً بهتر از افزایش ۱.۷ درجه‌ای است.
