آشنایی با میکروراپتور گوئی

میکروراپتور گوئی یک سنگواره شاخص است که از این فرضیه که پرندگان اولیه با سر خوردن از بالای درختان پرواز می کردند حمایت می کند.
فرگشت یکی از جالب ترین مباحث در تاریخچه حیات زمین است. بسیاری از دیرین شناسان از روی شواهد مهم سنگواره ای، استنتاج می کنند که دایناسورها اجداد پرندگان بودند، مخصوصاً درومئوسورها که یک گروه از تراپودهای خشکی زی، دوپا و گوشتخوار بودند. در ابتدای سال ۱۹۹۷، دیرین شناسان سنگواره های متعددی از دایناسورهای پردار را کشف کردند که روشن کرد پرها قبل از پرندگان ظاهر شده اند. آنها تصور می کنند که پرها به عنوان یک سری از صفات نوظهور یا پیش سازش هایی ایجاد شدند. پرهای اولیه ممکن است عایق حرارتی ایجاد کرده باشند، اما در نهایت برای پرواز مناسب شدند. برخی از دایناسورها و نیز پرندگان اولیه دارای پر بودند. آنها چگونه پرواز می کردند؟ آیا جانوران ساکن درخت به عنوان یک مرحله بینابینی در پرواز پرندگان، پروازی گلایدرمانند داشتند یا اینکه جانوران ساکن زمین بال زدند و دویدند که در نهایت به کنده شدن از زمین و پرواز منتهی شد؟ سوال در مورد منشأ پرواز در پرندگان، زیست شناسان را بیش از یک قرن سر در گم کرده بود. به عنوان مثال در سال ۱۹۱۵ ویلیام بیب جانورشناس آمریکایی این نظریه را مطرح کرد که اجداد پرندگان احتمالاً ساکن درخت بودند، پروازی گلایدر داشتند و بر روی هر چهار اندام حرکتی دارای تقریباً یک قرن بعد از آن، در سال ۲۰۰۳، یک گروه از دیرین شناسان چینی، به رهبری زینگ ژو و زوانگ زو از انیستیتوی سنگواره شناسی و سنگواره انسان شناسی پکن اعلام کردند که سنگواره ای کاملاً نزدیک به موجودی که بیب در مورد آن در نظر داده بود، یافته اند. سنگواره یک درمئوسور کوچک پردار که یک دایناسور بود، در استان لیاونینگ در شمال غرب چین پیدا شد. دایناسور میکروراپتورگوئی بر روی اندام های حرکتی جلویی و عقبی و نیز روی دم، دارای پر بود. این دایناسور کوچک (طول آن با دم، ۷۷ سانتی متر بود)، برای زندگی روی درختان سازش یافته بود. پرهای میکروراپتور گوئی به پرهای پرندگان امروزی شباهت زیادی داشت و بدن را پوشانده بود. هر اندام حرکتی دارای ۱۲ پر اولیه پروازی و حدود ۱۸ پر ثانویه کوچک تر بود. پرهای میکروراپتورگوئی نامتقارن بودند؛ این یک ویژگی مرتبط با پرواز معمولی یا پرواز گلایدرمانند در پرندگان امروزی است. پرهای اولیه و ثانویه، الگوهای مشابهی روی اندام های حرکتی جلویی و عقبی داشتند که مشابه پرندگان امروزی بودند. به دلیل اینکه استخوان سینه میکروراپتور گوئی دارای ساختمانی نبوده که عضلات بزرگ پروازی به آن متصل شوند، ژو و زو و همکارانشان چنین فرض کردند که اندام های حرکتی جلویی و عقبی امتداد یافته و پوشیده از پر، صفحه هوایی بسیار خوبی برای سر خوردن فراهم می آورد که تا حدودی شبیه پرده امتداد یافته پوست سنجاب های پرنده امروزی است. اما سوال پرواز تا زمانی که کالبدشناسان و سنگواره شناسان جزئیات میکروراپتور گوئی را مطالعه کنند، جواب داده نمی شود. تجزیه و تحلیل آناتومی شانه و بال، روشن می کند که آیا میکروراپتور گوئی قدرت پرواز داشته است یا فقط به صورت گلایدری می پریده است.

مطالعه لگن، ممکن است مشخص کند که آیا میکروراپتور گوئی می توانسته است پاهایش را برای سُر خوردن بچرخاند یا خیر؟ میکروراپتور گوئی که حدود ۱۲۶ میلیون سال قبل می زیسته است، جد مستقیم پرندگان نیست. پرندگان قبل از پیدایش میکروراپتور گوئی به وجود آمده بودند.یکی از ابتدایی ترین پرنده های شناخته شده، آرکئوپتریکس است که حدود ۱۴۵ میلیون سال قبل زندگی می کرد. بنابراین حدود ۲۰ میلیون سال قبل از میکراراپتور گوئی وجود داشته است. نظریه ژو و زو این بود که همانند میکروراپتور گوئی، دایناسورهای پردار اولیه موجوداتی با چهار بال بودند که روی درختان زندگی می کردند و پروازی گلایدری داشتند. آنها پیشنهاد می کنند که در طی دوره فرگشت پرندگان، اندام های حرکتی پردار عقبی تحلیل رفتند عاقبت کاملاً حذف شدند. یک نظریه دیگر این است که اندام های عقبی پردار، احتمالاً یک نقص فرگشتی و فقط محدود به درومئوسورها بوده و اهمیت زیادی به عنوان مرحله بینابینی در فرگشت پرندگان نداشته است. به روشنی می توان گفت که میکروراپتور گوئی یک کشف قابل ملاحظه است که به دیرین شناسان و زیست شناسان، دیدگاه های مناسبی در مورد مسیر فرگشت از دایناسورها به پرندگان داده است.