این مرد قرون وسطایی چه چیزی در دست دارد؟
باستان‌شناسان بخش فوق العاده‌ای را در بقایای مردی متعلق به ایتالیای قرون وسطی، پیدا کرده‌اند. به‌نظر می‌رسد که این فرد با چاقویی متصل به دستش زندگی می‌کرده است؛ چاقویی که به‌جای دست قطع شده‌اش کاربردهایی داشته است.
اسکلت این انسان در گورستان لونگوبارد در شمال ایتالیا پیدا شد. قدمت این اسکلت به حدود قرن ششم تا هشتم بعد از تولد مسیح بر می‌گردد. چند صد اسکلت، اسب بدون سر و سگ‌های شکاری در آنجا دفن شده‌اند، اما این اسکلت خاص توجه باستان‌شناسان را به خود جلب کرد. او مردی ۴۰ تا ۵۰ ساله بود و دست راستش تا قسمتی قطع شده بود.
محققان به رهبری باستان‌شناس «ایلنا میکارلی» از دانشگاه ساپینزا در رم، تعیین کردند که دست این مرد در اثر ضربه‌ی شدیدی قطع شده است، اما از دلیل یا چگونگی قطع آن اظهار بی‌اطلاعی کرده‌اند. محققان در مقاله‌ای نوشتند: « احتمال زیاد دست این مرد برای مقاصد پزشکی قطع شده است؛ شاید در اثر سقوط تصادفی این دست شکسته و شرایط طوری بوده که مجبور به قطع آن شده‌اند. با توجه به فرهنگ جنگجویانه مردم لونگوبارد، از دست دادن دست در اثر جنگ نیز می‌تواند، بسیار محتمل باشد.»
با بررسی‌های نزدیک و دقیق انتهای استخوان، شواهدی از فشار بیومکانیکی را نشان داد که شکل استخوان را تا حدودی تغییر داده است. این‌ها با نوعی فشار که احتمالاً با اندامی مصنوعی اعمال شده است، سازگار هستند. شواهد بیشتر در خصوص اسکلت از این فرضیه پشتیبانی می‌کند. دندان‌های مرد به شدت پوسیده شده‌اند. دندان‌های او به قدری پوسیده بودند که احتمالاً او دچار عفونت باکتریایی هم شده است. اما این چه ارتباطی با اندام مصنوعی دارد.
او شاید از دندان‌هایش برای سفت کردن بندی که آن اندام را سر جایش نگه داشته بود، استفاده می‌کرد. شانه‌ی او هم شواهدی از این مورد داشت. در شانه‌ی او نقاطی دیده می‌شود که تنها در صورت حرکت مداوم می‌تواند پدید آید. تمامی مردان دیگری که در آن گورستان با چاقو دفن شده بودند، اسلحه‌شان را کنار خود داشتند. محققان در آن محل باستان‌شناسی، موفق به یافتن قلابی D شکل و یک‌سری مواد ارگانیک که احتمال می‌رود چرم باشد، شدند. اما شواهد نشان می‌دهد که این مرد حتی پس از قطع دستش توانسته مدت طولانی به زندگی خود ادامه بدهد.
گروه تحقیق در مقاله‌ی خود می‌نویسند: «این مردِ اهل لونگوبارد توانسته است در قرون وسطی پس از قطع دستش مدت زمانی طولانی به زندگی خود ادامه دهد. او نه تنها به خوبی با شرایط نامساعدش کنار آمده است، بلکه این وسیله را هم به خوبی حفظ کرده است. زنده ماندن این مرد لونگوباردی بر مراقبت جامعه از افراد، محبت خانوادگی و ارج نهادن بر زندگی افراد اشاره می‌کند.»
