تلسکوپ های ناسا، اجرام آسمانی سیزده میلیارد ساله را رصد کردند

کارشناسان ناسا با استفاده از قدرت دید تلسکوپ های فضایی «اسپیتزر» و «هابل» اجرام فضایی را رصد کرده اند که ممکن است دور دست ترین کهکشانی باشد که تاکنون مشاهده شده است . نور متصاعد از این کهکشان مربوط به دوران نوپایی آن است که با احتساب عمر تقریبی فضا می توان گفت به ۱۳ میلیارد و ۷۰۰ میلیون سال پیش برمی گردد، یعنی زمانی که از عمر فضا فقط ۵۰۰ میلیون سال می گذشت.

وب سایت رسمی ناسا می افزاید که این کهکشان در دورانی شکل گرفته و وجود داشته که به گفته دانشمندان، عالم فضا درحال عبور از دوران تاریک خود بود. در این دوران فضا از یک گستره تاریک و بدون ستاره به عالمی مملو از کهکشانهای نورانی و قابل رویت بدل شد. کشف این کهکشان دور دست و کم نور می تواند دریچه ای باشد به سوی شناخت بخش های دست نیافتنی و دورانهای بسیار کهن در تاریخ فضا.

دانشمندان علوم فضایی می گویند که این کهکشان دور دست ترین اجرام یا توده های نورانی است که تاکنون رصد شده است.ادامه پژوهش درمورد این کهکشان و موارد مشابه دیگر می تواند در شناخت بهتر از مراحل اولیه شکل گیری اجرام آسمانی و کهکشانها و پایان یافتن دوران تاریک فضا کمک موثری بکند.

نور متصاعد شده از این کهکشان حدود ۱۳ میلیارد و ۲۰۰ میلیون سال نوری طول کشیده تا به تلسکوپ های ناسا برسد. به زبان دیگرT نوری که از این کهکشان توسط تلسکوپ های «اسپیتزر» و «هابل» دریافت شده متعلق به زمانی است که عالم فضا کمتر از چهار درصد از عمر امروزی خود را داشت.

برخلاف موارد دیگری که در گذشته کهکشان هایی با این فاصله و عمر تقریبی رصد شده بودند این کهکشان در تمام طول موج ها و یا رنگ های مختلف که اشیای نورانی را تشخیص می دهندT رصد شده است. تلسکوپ «هابل» در چهار طول موج یا رنگ مختلف این کهکشان را مشاهده کرده و سپس تلسکوپ « اسپیتزر» نیز در طول موج پنجم وجود این کهکشان را تایید کرده است. به این ترتیب کارشناسان موسسه فضایی آمریکا -ناسا – با قاطعیت می توانند وجود و فاصله این کهکشان را تایید کنند.

اجرامی را که دریک چنین فاصله طولانی از زمین قرار دارند به سختی می توان با دقت تلسکوپ های امروزی مشاهده کرد. دانشمندان برای رصد این کهکشان های قدیمی و دوردست از روشی که رصد کردن براساس جاذبه نامیده می شود استفاده می کنند.

براساس این روش علمی که آلبرت انیشتن حدود صد سال پیش آن را پیش بینی کرده بود، نیروی جاذبه اجرامی که جلوی مجموعه دیگر قرار گرفته اند نور اجرام موجود در پس زمینه را تغییر می دهد. در این مورد اخیر وجود یک کهکشان پهناور بین کهکشان ما و کهکشان قدیمی که اخیرا رصد شده است باعث شده بود که نور متصاعد شده از آن تقویت شده و امکان دیدن آن تقریبا پانزده برابر افزایش یابد.

به نوشته وب سایت رسمی ناسا دانشمندان معتقدند که این کهکشان در زمانی توسط تلسکوپ های فضایی رصد شده است که عمر آن حدود دویست میلیون سال بوده است. در همین حال به نظر می رسد که کهکشانی کوچک و بسیار فشرده ای است که گستره و حجم آن حدود یک درصد از اندازه کهکشان راه شیری است.

براساس فرضیه های علمی موجود قاعدتا اولین کهکشان هایی که شکل می گرفتند، بسیار کوچک بوده و در طول زمان بر اثر جذب یکدیگر به ابعادی می رسیدند که مشابه کهکشان های امروزی است.

دانشمندان علوم فضایی امیدوار هستند که با به کار افتادن تلسکوپ بعدی به نام «جیمز وب» که در سال ۲۰۱۸ راه اندازی خواهد شد، مطالعات و دانش خود از زمان و نحوه شکل گیری اولین ستاره ها و کهکشان ها را توسعه دهند. به احتمال زیاد این کهکشان دور دست و کهنسال که اخیرا کشف شده یکی از اهداف مهم در این برنامه های مطالعاتی خواهد بود.