تکنولوژی بسیار پیشرفته ماهاباراتا

در سال دوهزارو شانزده در دانشگاه حیدرآباد هند یک کنفرانس سانسکریت سه روزه در بین دانشمندان هند و نپال در مورد تکنولوژی پیشرفته در دوران ماقبل ماهاباراتا برگزار شد. در این کنفرانس آقای سی اس آر پرابو یکی از محققان دانشگاه حیدرآباد یک جلسه تحت عنوان ” تکنولوژی پیشرفته در ادبیات سانسکریت باستانی برگزار نمود. به گفته او در سال هزارو هشتصدو هفتادو پنج دانشمند برجسته هند بنام سوباریا ساستری در یک وضعیت خلسه یوگایی تکنولوژی فضاپیما را روایت کرد که توسط شاگردانش نوشته شد که یک کپی از آن اکنون در کتابخانه سلطنتی نپال نگهداری می شود.در روایت ساستری از فضاپیما ،چزییات تکنیکی سرهم بندی قطعات،ساخت و سرپا کردن فضاپیما،فلزات بکار رفته ،ابزارهای نیمه هادی،آلیاژهای پیشرفته و سایر ویژگیهای هوا فضایی فضاپیما درج شده است. نسخه ای که در کتابخانه سلطنتی نپال نگهداری می شود را اگر بر داریم و بخوانیم چیزی مثل یک راهنما ساخت فضاپیما می باشد و اگر قرار باشد نامی به آن بدهیم می توانیم انرا با عنوان” نحوه ساخت فضاپیما در سی روز” یا ” فضاپیمای خود را بسازیم” یاد کنیم. در بخشی از این نسخه به نحوه مخفی شدن این فضاپیما از دید دشمن پرداخته می شود و نوشته شده آلیاژ سربی بکار رفته در بدنه فضاپیما باعث نامرئی شدن آن می شود.یکی دیگر از آلیاژهای بکاررفته در فضاپیمای باستانی آلیاژی بنام آراراکارما می باشد که در نسخه نوشته شده از ترکیب مس،زینک،سرب و آهن ساخته می شود که هزار بار بدنه فضاپیما را مقاوم در برابر پوسیدگی می کند اما نکته عجیب در اینجا اینست که ترکیب فلزات گفته شده بر اساس صنعت ریخته گری امروزی غیرممکن است. علاوه بر این فلزات که در بدنه استفاده شده آلیاژ دیگری بنام راجا لوها نیز در بدنه بکار برده شده که بدنه فضاپیما را در زمان ورود مجدد یا ری اینتری به داخل جو زمین محافظت می کند. سوال اساسی در اینجا اینست که آیا شکی در وجود یک فضاپیما در زمان های بسیار دور چیزی در حدود پنج تا ده هزار سال پیش باقی می ماند؟ آیا نویسنده صرفا مکنونات ذهنی اش را نوشته یا واقعا یک فضاپیما را دارد تشریح می کند.