نئاندرتال‌ها با بدن عریض و استخوان‌بندی مقاوم متولد شدند
دانشمندان تحقیقاتی انجام داده‌اند تا به پاسخ این سوال برسند که «آیا تفاوت بین فیزیک بدنی نئاندرتال‌ها و انسان‌های مدرن به واسطه‌ی مسائل ژنتیکی است یا سبک زندگی؟» آن‌ها دریافتند که نئاندرتال‌ها از بدو تولد بدن عریض و استخوان‌بندی مقاومی داشته‌اند.
اگر یک نئاندرتال در کنار ما روی زمین بنشیند، اولین چیزهایی که ما به آن توجه می‌کنیم، عقب بودن پیشانی، ابروهای پرپشت و برجسته و صورت بدون چانه است. اما با بررسی دقیق‌تر نئاندرتال‌ها، متوجه بدن عریض‌تر و ضخیم‌تر آن‌ها می‌شویم. محققین مؤسسه‌ی ماکس پلانک در لایپزیک بررسی کرده‌اند که آیا تفاوت بین فیزیک بدنی نئاندرتال‌ها و انسان‌های مدرن، به‌خاطر مسائل ژنتیکی است یا به‌خاطر سبک زندگی متفاوت آن‌ها است؟ آن‌ها دو اسکلت سالم به‌جا مانده از «نئاندرتال‌های نئونات» را تحلیل کرده‌اند که نشان داده است، نئاندرتال‌ها با بدن عریض و استخوان‌بندی قوی متولد شده‌اند.
برای حل این معما، دانشمندان مؤسسه‌ی ماکس پلانک، اسکلت دو نئاندرتال نوزاد را آزمایش کرده‌اند. یکی از این اسکلت‌ها از «غار مزمایسکایا» در قفقاز به‌دست آمده است که به‌عنوان یکی از بهترین نمونه اسکلت‌های به‌جا مانده از نئاندرتال‌ها در اندازه‌ای کمی بزرگتر از کاغذ A4 توسط باستان‌شناسان کشف شده است. تا جایی که مشخص شده است، این نئاندرتال کودک با سنی حدود دوهفته، ۷۰،۰۰۰ سال پیش در این غار دفن شده است. اسکلت دوم، مربوط به نوزادی با سن کمتر از ۴ ماه است که از «غار لاموستیر» در دوردون فرانسه کشف شده است.
«تیم ویور»، از دانشگاه کالیفرنیا و مؤسسه‌های ماکس پلانک و دیویس می‌گوید: «هر دو اسکلت بسیار خوب حفظ شده‌اند و از دو مکان کاملاً جدا از هم کشف شده‌اند و می‌توان گفت نماینده‌ی جامعه‌های گسترده‌ای از نئاندرتال‌ها به حساب می‌آیند.»
محققین طول و ضخامت استخوان‌های لگن، دست و پای اسکلت‌ها را مشخص کرده‌اند و با اطلاعات مربوط به ۶۸ نوزاد و جنین انسانِ مدرن، در بانک اطلاعاتی موزه‌ی تاریخ طبیعی ملی واشنگتن مقایسه کرده‌اند. نتایج مقایسه نشان داد که نئاندرتال‌های تازه متولد شده، بسیاری از ویژگی‌های نئاندرتال‌های بالغ را دارند. تفاوت‌های فیزیکی، ریشه در طبیعت ژنتیکی دارد و به خاطر تفاوت عادات مانند شکار کردن و استفاده از ابزار در طول زمانِ بالغ شدن ایجاد نشده است.
«جین جاکوس هوبلین»، رئیس مؤسسه‌ی ماکس پلانک لایپزیک می‌گوید: «بررسی اسکلت‌های به‌جا مانده از غارهای مزمایسکایا و لاموستیر به ما نشان داد که «نئاندرتال‌های باپلن» را می‌توان بیشتر با ژن آن‌ها تشخیص داد؛ نه با سبک زندگی و محیط و رفتارهای آن‌ها.»
اگرچه رژیم غذایی مادر و فعالیت‌های آن‌ها ممکن است در شکل‌گیری اسکلت نئوناتال‌ها مؤثر باشد؛ محققین اعتقاد دارند که تفاوت‌های ژنتیکی تأثیر بسیار بیشتری داشته است. برخی از یافته‌ها مانند کوتاه‌تر بودن دست یا پا را می‌توان با فرضیه‌هایی درباره‌ی شرایط اقلیمی سازگار دانست که می‌گوید بدن نئاندرتال‌ها با شرایط سرد آب و هوایی تطابق پیدا کرده است. با این حال، توضیح دراز بودن استخوان لگن به این سادگی نیست و ممکن است بتوان آن‌را به تولد و نحوه‌ی راه رفتن مربوط دانست.
