پروژۀ سرپو – برنامۀ معاوضۀ انسانهای کرۀ زمین با انسانهای کرات دیگر
قسمت اول
در سال ۲۰۰۵ یک منبع ناشناس به یک گروه بحث بشقاب پرنده که توسط یکی از کارمندان سابق دولت آمریکا به نام ویکتور مارتینز سرپرستی می شد یک سری ایمیل فرستاد. ایمیلها جزئیات یک برنامۀ معاوضه میان دولت آمریکا و موجودات فضایی از سیاره ای به نام سرپو را که به دور یکی از ستارگان دوتاییِ زتا رتیکولای در گردش است فاش می ساخت. این پروژه سرپو (Serpo) نام داشت.
منبع ناشناس توضیح می دهد که منشأ داستان به سقوط دو بشقاب پرنده در سال ۱۹۴۷ که یکی در ایالت نیومکزیکو و دیگری در کرونا رخ دادند باز می گردد. او ادعا می کند که یکی از این موجودات فضایی در حادثۀ سقوط نجات پیدا میکند و به آزمایشگاه ملی لوس آلاموس انتقال می یابد. ۶ موجود فضایی دیگر هلاک می شوند و در همان مکان در یک سردخانه حفظ می شوند.
موجود فضایی نجات یافته پس از برقراری ارتباط با دانشمندان و پرسنل نظامی مکان سیارۀ خود را نشان میدهد و تا هنگام مرگش در سال ۱۹۵۲ با آنها همکاری میکند. او اجازه می یابد که از طریق یک دستگاه ارتباطی که در بشقاب پرندۀ سقوط کرده اش وجود داشت با سیارۀ خود تماس بگیرد.
در آوریل ۱۹۶۴ ملاقاتی با بیگانگان ترتیب می یابد و یک سفینۀ فضایی بیگانه در نزدیکی آلاموگارو در نیومکزیکو فرود می آید. موجودات فضایی اجساد همنوعان خود را به سفینۀ خود می برند و نیز با کمک یک دستگاه ترجمه با آمریکاییها به مبادلۀ اطلاعاتی دست می زنند.
در ادامۀ تماسها، در سال ۱۹۶۵ موجودات بیگانه می پذیرند که به عنوان بخشی از یک برنامۀ معاوضه، یک گروه از انسانها را به سیارۀ خود ببرند. دوازده پرسنل نظامی با دقت انتخاب می شوند و برای یک اقامت ده ساله به سیارۀ سرپو می روند. این دوازده تن شامل ۱۰ مرد و ۲ زن بودند و در رشته های مختلف تخصص داشتند. مأموریت آنها این بود که تا جایی که ممکن است در رابطه با کلیۀ جنبه های زندگی، جامعه، و تکنولوژی سیارۀ بیگانگان اطلاعات کسب کنند.
سفر آنها ۱۳ سال به طول می انجامد. دو تن از آنان در سیارۀ سرپو می میرند و یک زن و مرد نیز تصمیم می گیرند در سیاره باقی بمانند. هشت نفر باقیمانده در سال ۱۹۷۸ به زمین باز می گردند. سفر به این سیاره که ۳۷ سال نوری از زمین فاصله داشت با سفینۀ فضایی موجودات فضایی ۹ ماه به طول می انجامد.
فضانوردان آمریکایی یاد می گیرند که سرپو سیاره ای شبیه به کرۀ زمین ولی قدری کوچکتر است. آن به دور یک سیستم ستاره ای دوتایی می گردد و اتمسفری شبیه به اتمسفر کرۀ زمین دارد. با این وجود، دو خورشید به معنی وجود قدر بیشتری از مواد رادیواکتیو بود و آمریکاییها باید در تمامی اوقات از پوششهای مناسب استفاده می کردند. دو تن از آنها به دلیل بیماری می میرند. گرما بیش از حد زیاد بود، و چندین سال طول کشید که سایر انسانها خود را با آن تطبیق دهند. مشکل دیگر خوراک بود. گروه فقط برای دو سال و نیم ذخیرۀ غذایی داشت، و آنها سرانجام ناچار شدند از خوراک محلی بیگانه استفاده کنند. این خوراک برای آنها مشکلات گوارشی ایجاد می کرد، ولی آنها سرانجام خود را با آن تطبیق دادند.
منبع ناشناس توضیح می دهد که منشأ داستان به سقوط دو بشقاب پرنده در سال ۱۹۴۷ که یکی در ایالت نیومکزیکو و دیگری در کرونا رخ دادند باز می گردد. او ادعا می کند که یکی از این موجودات فضایی در حادثۀ سقوط نجات پیدا میکند و به آزمایشگاه ملی لوس آلاموس انتقال می یابد. ۶ موجود فضایی دیگر هلاک می شوند و در همان مکان در یک سردخانه حفظ می شوند.
موجود فضایی نجات یافته پس از برقراری ارتباط با دانشمندان و پرسنل نظامی مکان سیارۀ خود را نشان میدهد و تا هنگام مرگش در سال ۱۹۵۲ با آنها همکاری میکند. او اجازه می یابد که از طریق یک دستگاه ارتباطی که در بشقاب پرندۀ سقوط کرده اش وجود داشت با سیارۀ خود تماس بگیرد.
در آوریل ۱۹۶۴ ملاقاتی با بیگانگان ترتیب می یابد و یک سفینۀ فضایی بیگانه در نزدیکی آلاموگارو در نیومکزیکو فرود می آید. موجودات فضایی اجساد همنوعان خود را به سفینۀ خود می برند و نیز با کمک یک دستگاه ترجمه با آمریکاییها به مبادلۀ اطلاعاتی دست می زنند.
در ادامۀ تماسها، در سال ۱۹۶۵ موجودات بیگانه می پذیرند که به عنوان بخشی از یک برنامۀ معاوضه، یک گروه از انسانها را به سیارۀ خود ببرند. دوازده پرسنل نظامی با دقت انتخاب می شوند و برای یک اقامت ده ساله به سیارۀ سرپو می روند. این دوازده تن شامل ۱۰ مرد و ۲ زن بودند و در رشته های مختلف تخصص داشتند. مأموریت آنها این بود که تا جایی که ممکن است در رابطه با کلیۀ جنبه های زندگی، جامعه، و تکنولوژی سیارۀ بیگانگان اطلاعات کسب کنند.
سفر آنها ۱۳ سال به طول می انجامد. دو تن از آنان در سیارۀ سرپو می میرند و یک زن و مرد نیز تصمیم می گیرند در سیاره باقی بمانند. هشت نفر باقیمانده در سال ۱۹۷۸ به زمین باز می گردند. سفر به این سیاره که ۳۷ سال نوری از زمین فاصله داشت با سفینۀ فضایی موجودات فضایی ۹ ماه به طول می انجامد.
فضانوردان آمریکایی یاد می گیرند که سرپو سیاره ای شبیه به کرۀ زمین ولی قدری کوچکتر است. آن به دور یک سیستم ستاره ای دوتایی می گردد و اتمسفری شبیه به اتمسفر کرۀ زمین دارد. با این وجود، دو خورشید به معنی وجود قدر بیشتری از مواد رادیواکتیو بود و آمریکاییها باید در تمامی اوقات از پوششهای مناسب استفاده می کردند. دو تن از آنها به دلیل بیماری می میرند. گرما بیش از حد زیاد بود، و چندین سال طول کشید که سایر انسانها خود را با آن تطبیق دهند. مشکل دیگر خوراک بود. گروه فقط برای دو سال و نیم ذخیرۀ غذایی داشت، و آنها سرانجام ناچار شدند از خوراک محلی بیگانه استفاده کنند. این خوراک برای آنها مشکلات گوارشی ایجاد می کرد، ولی آنها سرانجام خود را با آن تطبیق دادند.
مشکل دیگر طول روز در سرپو بود که برابر با ۴۳ ساعت به وقت زمین بود. به علت وجود دو خورشید آسمان آنجا هیچگاه به طور کامل تاریک نمی شد، و در طول شب فقط میزان اندکی از روشنایی کاسته می شد.
گروه برای گشت و گذار در سیارۀ بیگانه از آزادی کامل برخوردار بود و هیچ سد و مانعی برای آنها ایجاد نمی شد.
گروه برای گشت و گذار در سیارۀ بیگانه از آزادی کامل برخوردار بود و هیچ سد و مانعی برای آنها ایجاد نمی شد.
زمین شناسی سیارۀ بیگانه متفاوت بود. تعداد کوهها اندک بودند و هیچ اقیانوسی وجود نداشت. چندین نوع مختلف از حیات گیاهی وجود داشت، ولی آنها در نزدیکی مناطق قطبی که خنک تر بودند وجود داشتند. همچنین چندین نوع حیات حیوانی وجود داشت، و برخی از حیوانات بزرگتر به منظور کار توسط بیگانگان به کار گرفته می شدند، اما هیچگاه به عنوان منابع غذایی مورد استفاده قرار نمی گرفتند. آنها مواد غذایی خود را از طریق روندهای گوناگون صنعتی تولید می کردند.
ساکنان سرپو در اجتماعات کوچکی که در شهری بزرگ واقع شده بودند زندگی می کردند. آنها فاقد دولت مرکزی بودند و به نظر می رسید بدون آن مشکلی نداشتند. بیگانگان دارای رهبری و ارتش بودند، اما آنها از هیچ نوع سلاحی هیچگاه استفاده نمی کردند، و عملاً خشونتى در جامعۀ آنها وجود نداشت. آنها هیچ ایده ای از پول یا بازرگانی نداشتند. به هر فرد بیگانه مطابق نیازهایش هر چیز داده می شد.
جمعیت سیاره در حدود ۶۵۰،۰۰۰ نفر بود. گروه انسانی متوجه شدند که در کلیۀ جوانب زندگی بیگانگان نظم وجود داشت و آنها بر مبنای حرکت خورشیدهایشان کارهای روزانۀ خود را تنظیم می کردند. در سرپو هیچ تمدن دیگری به جز این بیگانگان وجود نداشت.
روش تولید مثل آنها شبیه ما بود، اما از درصد موفقیت بسیار کمتری برخوردار بود. از این رو فرزندان آنها در انزوای بسیار نگاه داشته می شدند. در واقع تنها مشکلی که گروه انسان ها با آن مواجه شدند این بود که هنگامی که قصد عکس گرفتن از فرزندان بیگانگان را داشتند توسط ارتش از مکان کودکان خارج شدند و به آنها تذکر داده شد که دیگر این کار را تکرار نکنند.
هشت عضو باقیماندۀ گروه اعزامی، به دنبال بازگشت به کرۀ زمین برای یک سال در قرنطینه نگاه داشته شدند. در طول این دوره گزارشات آنها جمع آوری شد و به ۳۰۰۰ صفحه بالغ گردید. از آن هنگام تاکنون کلیۀ اعضای گروه اعزامی به دلیل قرار گرفتن در معرض مواد رادیواکتیو در اثر بیماریهای گوناگون مرده اند. سرنوشت دو فردی که تصمیم گرفتند در سرپو باقی بمانند نامشخص است. بیگانگان از سال ۱۹۸۵ تاکنون با ما هیچ تماسی برقرار نکرده اند.
سندیت و اعتبار این گزارش از زمان انتشار آن هنوز در معرض مباحثه قرار دارد. ولی این یکی از جالبترین گزارشات مربوط به موجودات فضایی است که ما از آن آگاهی داریم.
ساکنان سرپو در اجتماعات کوچکی که در شهری بزرگ واقع شده بودند زندگی می کردند. آنها فاقد دولت مرکزی بودند و به نظر می رسید بدون آن مشکلی نداشتند. بیگانگان دارای رهبری و ارتش بودند، اما آنها از هیچ نوع سلاحی هیچگاه استفاده نمی کردند، و عملاً خشونتى در جامعۀ آنها وجود نداشت. آنها هیچ ایده ای از پول یا بازرگانی نداشتند. به هر فرد بیگانه مطابق نیازهایش هر چیز داده می شد.
جمعیت سیاره در حدود ۶۵۰،۰۰۰ نفر بود. گروه انسانی متوجه شدند که در کلیۀ جوانب زندگی بیگانگان نظم وجود داشت و آنها بر مبنای حرکت خورشیدهایشان کارهای روزانۀ خود را تنظیم می کردند. در سرپو هیچ تمدن دیگری به جز این بیگانگان وجود نداشت.
روش تولید مثل آنها شبیه ما بود، اما از درصد موفقیت بسیار کمتری برخوردار بود. از این رو فرزندان آنها در انزوای بسیار نگاه داشته می شدند. در واقع تنها مشکلی که گروه انسان ها با آن مواجه شدند این بود که هنگامی که قصد عکس گرفتن از فرزندان بیگانگان را داشتند توسط ارتش از مکان کودکان خارج شدند و به آنها تذکر داده شد که دیگر این کار را تکرار نکنند.
هشت عضو باقیماندۀ گروه اعزامی، به دنبال بازگشت به کرۀ زمین برای یک سال در قرنطینه نگاه داشته شدند. در طول این دوره گزارشات آنها جمع آوری شد و به ۳۰۰۰ صفحه بالغ گردید. از آن هنگام تاکنون کلیۀ اعضای گروه اعزامی به دلیل قرار گرفتن در معرض مواد رادیواکتیو در اثر بیماریهای گوناگون مرده اند. سرنوشت دو فردی که تصمیم گرفتند در سرپو باقی بمانند نامشخص است. بیگانگان از سال ۱۹۸۵ تاکنون با ما هیچ تماسی برقرار نکرده اند.
سندیت و اعتبار این گزارش از زمان انتشار آن هنوز در معرض مباحثه قرار دارد. ولی این یکی از جالبترین گزارشات مربوط به موجودات فضایی است که ما از آن آگاهی داریم.
