ﮊﺭﻓﺎﯼ ﺯﻥ ﺑﻮﺩﻥ
ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺒﻮﻁ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﺮﺩه، ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺑﯿﺮﻭﻥ، ﺯﻧﯽ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭﺭﻓﺘﻪ، ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻧﯿﺎﻓﺘﻨﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽﺭﺳﺪ.
ﺍﺷﮑﻬﺎﯼ ﺍﻭ ﺍﻏﻠﺐ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﻟﯿﻞ ﻓﺮﻭ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﻧﺪ؛
ﺍﻣﺎ ﭼﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﺪ، ﭼﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﺪ، ﺍﺷﮑﻬﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ.
ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﯽﺗﻮﺍﻥ ﺗﺴﻠﯽ ﺩﺍﺩ.
ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻃﺮﺩ ﺷﺪﻥ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﯾﮑﺒﺎﺭﻩ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ، ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺁﺷﻨﺎﯾﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ دیگر ﻧﺒﯿﻨﺪ.
ﺑﺎ ﺍﻧﺰﻭﺍﯼ ﻋﻤﺪﯼ، ﺯﻥ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﺩﺭﻭﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﯽﺭﻭﺩ ﺗﺎ ﺑﺨﺸﻬﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻃﺮﺩ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺧﺮﺩ ﮐﺮﺩﻥ آینهٔ ﺯﻧﺎﻧﮕﯽ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺟﺪﺍ ﺷﺪه اند، ﺑﺎﺯ ﭘﺲ ﺑﮕﯿﺮﺩ.
ﺯﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﺳﻔﺮ، ﮐﺸﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺫﻫﻦ ﻭ ﺑﺎﺯﯾﻬﺎﯼ ﻋﻘﻼﻧﯽ ﻭ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻭ ﻋﻤﻠﮑﺮﺩﻫﺎﯼ ﻣﺮﺩﺍﻧﻪ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﺩ.
او ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﺎ ﺑﺪﻥ، ﻋﻮﺍﻃﻒ، ﺟﻨﺴﯿﺖ، ﺷﻬﻮﺩ، ﺗﺼﺎﻭﯾﺮ ﺣﺴﯽ، ﺍﺭﺯﺷﻬﺎ ﻭ ﺫﻫﻦ ﺧﻮﺩ ﺁﺷﻨﺎ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﺍﯾﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﮐﺸﻒ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﺗﺮﺳﻨﺎﮎ ﺩﺭﺑﺎﺭه ﻫﺒﻮﻁ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻋﻠﺖ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﻢ ﮐﻪ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻋﻈﯿﻤﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﻗﺎﺋﻞ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻧﺎﭼﯿﺰ ﻭ ﺑﯽ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﺟﻠﻮه ﺩﺍﺩه ﺷﻮﺩ.
ﺍﯾﻦ ﺳﻔﺮﯼ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻣﺎ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﯾﺎﺩ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﺍﺭﻭ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻫﺮﭼﻪ ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺑﺮﺩ.
ﻫﯿﭻﮐﺲ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺑﺮ ﻓﺮﺩ ﺍﻓﺴﺮﺩه ﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻫﺒﻮﻁ ﺍﺭﺝ ﻧﻬﺎﺩه ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻭﺟﻪ ﺿﺮﻭﺭﯼ ﻭ ﻣﻘﺪﺱ ﮐﺸﻒ ﻭﺟﻮﺩ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﻓﺮﺩ ﺑﺸﻤﺎﺭ ﺁﯾﺪ، ﮐﻤﺘﺮ ﺯﻧﯽ ﺭﺍه ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ﮔﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﺯﻧﺎﻥ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺷﺮﻡ ﻋﻮﺍﻃﻒ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺑﯽﺗﻔﺎﻭﺗﯽ، ﺩﺭﺩ ﺭﺍ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﮐﻨﻨﺪ.
