مفاهیم معاصر در زمینه ناتوانی جنسی روانزا

فرضیه های روانکاوی تغییر عمده ای در باورهای مربوط به اختلال عملکرد جنسی روانزا بوجود آوردند. بری اولین بار تعارضات درون روانی ریشه گرفته از دوران خردسالی وتجارب کودکی به عنوان منبع اصلی اختلالات جنسی مورد توجه قرار گرفتند و نارسایی نعوظ به عنوان یک دفاع در برابر گناه زنای با محارم یا سادیسم ناخودآگاه تلقی شد.

دیگر روانکاوان آن را به ترس از زنان با واژن دندانه دار، احساسات ناخودآگاه همجنس گرایانه، یا احساس بی کفایتی مردانه مربوط می دانستند. با این وجود روانکاوی در کل در درمان اختلالات جنسی بی تاثیر بوده است.

بسیاری از صاحب نظران نارسایی نعوظ روانزا را به دو دسته تقسیم می کنند. اگر بیمار هرگز نعوظ کامل برای آمیزش نداشته نارسایی اولیه و اگر حداقل یک بار در این امر موفق بوده نارسایی را ثانویه تلقی می نماید.

در گروه اول اختلالات روان نژندی بیشتری وجود دارد. Marmour دریافت که بیماران با ناتوانی اولیه اغلب دارای زمینه های مذهبی سخت یا سکس سرکوب شده هستند که هیچ گاه درباره سکس صبحتی با آنها نمی شده یا به عنوان موضعی کثیف یا گناه آلود با آن برخورد می شده است.

این بیماران امکان دارد روابط نزدیکی با مادران اغواگرشان داشته، دچار احساسات ناخودآگاه قوی از گناه زنای با محارم و اضطراب آختگی شده باشند. مادر به جای مهربان بودن متوقع و قدرتمند بوده است و در نتیجه واژن ممکن است سیری ناپذیر و تنبیه کننده به نظر رسیده منجر به ترس از آمیزش شود. پدر در این مواقع اغلب ضعیف یا غایب است.

برخی بیماران درون گرا یا سرشار ترس از صمیمیت یا خصومت نسبت به زنان می باشند.

ناتوانی جنسی اولیه می تواند ناشی از اضطراب و در نتیجه اختلال در عملکرد باشد، وقتی اولین کوشش برای آمیزش ناموفق بود منجر به پیش بینی عدم کارایی در آمیزشهای بعدی و بالنتیجه ناتوانی جنسی می گردد. چنین حالاتی در بیماران با اختلال جنسی ثانویه هم دیده می شود ولی اثر عوامل ذکر شده در این گروه کمتر می باشد.

فرضیه جاری در مورد علت اختلالات روانی جنسی و درمان آنها به وسیله Masters & Johnson و دیگران بر اساس رفتار درمانی شکل گرفته است. آنها بر این باورند که اختلال عملکرد جنسی یک مشکل در رفتار می باشد از این رو نارسایی نعوظ اغلب با درمانی کوتاه و مستقیم اصلاح شده، نیازی به مشخص کردن تعارضات ناخودآگاه درونی ندارد.