«دکتر علی‌قلی محمودی‌بختیاری» که فرزند «مهراب» و «هما» و نوه‌ی «حاج عبدالله‌خان بختیاروند» و نبیره‌ی «محمودخان»،

آدورنو، یکی از اعضایِ مکتب فرانکفورت* در آلمانِ میانِ دو جنگ جهانی بود. او پیرو عقاید نئورمارکسیست** هایی بود که باور داشتند

مدرنیته – یا به‌قول داریوش آشوری مدرنیت – را چه پروژه بدانیم و چه پروسه، واقعیتی است که به مرور

از خیابان مخبرالدوله که وارد خیابان هدایت شوی، انتهای یک کوچه بن‌بست خانه‌ای قرار دارد که بیش‌تر به یک موزه

نزدیک به ۲۵۰۰ سال است که غرب، نگاهی کوچک‌انگارانه به شرق و بزرگ‌بینانه نسبت به خود دارد. بزرگی

رسام ارژنگی، از چهره‌های برجسته و ماندگار هنر نقاشی و مینیاتور در تاریخ معاصر ایران است که در سده‌ی

کاشی، قطعه‌ی سفالینی است با ابعاد و ضخامت‌های گوناگون که از نظر مواد اولیه و شیوه‌ی ساخت، از زیرشاخه‌های

پنج کتاب ترانه‌های محلی ایران برای پیانو به تنظیم سیاوش بیضایی در نیمه‌ی نخست دهه‌ی ۷۰ ابتدا به‌وسیله‌ی

به همت و دعوت دوستی که  ذائقه مرا می‌شناسد و علاقه مرا به خودش، به آخرین اجرای کنسرت

اگر “جدایی نادر از سیمین” را در امتداد دو ساخته‌ی پیشین اصغر فرهادی (”درباره الی” و ” چهارشنبه‌سوری”)