پیشداوری، سرزنش و لکه ننگ درباره مبتلایان به ایدز

ایدز در ایران:

اولین مورد ایدز در ایران در سال ۱۳۶۶ در یک کودک ۶ ساله هموفیلی که از فاکتورهای انعقادی وارداتی استفاده کرده بود گزارش شد.

موضوعات اجتماعی مهم:

بیشتر تبلیغاتی که توسط مبارزان اخلاقی برای کسانی که ترس ها و ناایمنی هایشان را بیرون می ریزند صورت گرفته افراد مبتلا به سندرم اکتسابی نقص ایمنی AIDS را به دو گروه گناهکار و بی گناه تقسیم کرده است.

آنان افراد بی گناه HIV بچه هایی که با عفونت به دنیا می آیند افراد مبتلا به هموفیلی و افرادی که از طریق راههای غیر خونی مبتلا شده اند را شایسته و سزوار همدلی می دانند در حالی که معتقدند مجرمان (تزریق کننده های مواد مدر، زنان بدکاره و مردان هم جنس خواه) سزوار مرگ هستند.

این عقاید گویای این مطلب اند که بعضی افراد نه تنها با رفتار نامناسب، خود را در معرض ابتلا به عفونت قرار داده اند بلکه دیگران را نیز در معرض خطر قرار می دهند و به طور کلی خواستار آزمایش اجباری برای برخی افراد می باشند.

تقریبا هر گروه مورد نظر سرزنش مربوط به ایدز را به گونه ای به گردن گروه دیگر می اندازد. این باور که همیشه فرد دیگری نیز هست که احتمالا مبتلا شده باعث ایجاد مجموعه ای از احساس سرزنش، خشم، شرارت و حتی حملات چنین رفتارهایی نتیجه این طرز فکر است که گروه های خاصی مسئول ایدز می باشند.

درخواست اکثر مردم در مورد آزمایش گروه های خاص و قرنطینه کردن افرادی که ویروس HIV نارسایی ایمنی انسانی مثبت دارند بیشتر با ترس و خشم همراه و در واقع در حکم ابزار تنبیه بوده است.

وقتی با افراد جوان مبتلا به HIV و ایدز سر و کار داریم آگاهی از این ترس و خشم و یافتن شیوه های اطمینان بخشی مجدد و حمایتی ضروری است.