سنگ های پوما پونکو را فرازمینی ها تراش دادند یا سرخ پوست ها؟

سنگ های پوما پونکا یکی دیگر از نشانه وجود فناوری بسیار پیشرفته در دوران باستان هستند، درست زمانی که مردمانش از روی کم اطلاعی برای پدیده هایی همچو ماه و خورشید گرفتگی انسان قربانی می کنند. آیا می توانستند فناوری برش سنگ های گرانیتی توسط الماس را ابداع کنند؟

فرضیه فضانوردان باستانی به جزء جدایی ناپذیر پدیده های غیر طبیعی در زمین تبدیل شده. تقریبا هر جایی که علم برای یک پدیده باستانی پاسخی نمی یابد پای نظریه فضانوردان باستانی به میان می آید.

البته در بیشتر موارد نیز این کتیبه های موجود در کنار اکتشافات باستان شناسی هستند که افکار را به سمت قدرت های فرامینی سوق می دهند. کتیبه هایی که مدام از خدایانی فرازمینی که از آسمان آمده اند و با قدرت های بسیارشان موجب حیرت مردم آن زمان شده اند …

اینبار یکی دیگر از سایت های باستانی که در بولیوی قرار دارد ذهن های بسیاری به خود مشغول داشته جایی که سنگ های عظیم و تراش خورده بسیار وجود دارند که گاهی وزنشان به بیش از ۸۰۰ تن می رسد!

پوما پونکا “pumapunku” یک ساختار سنگی به شکل مقبره که یکی از قسمت های منطقه تیاهواناکو در بولیوی است.

سنگ های پوما پونکا با توجه به وزن زیادشان به گونه ای تراش خورده و در کنار هم قرار گرفته اند که حتی تیغه چاقو نیز بین درز آنها جا نمی شود. آیا این اتفاق تصادفی بوده؟ این سنگ ها بیشتر به خاطر طراحی پیچیده، وزن زیاد و دقت بسیار بالایشان شناخته شده اند و البته اعجاب برانگیز!

تیاهواناکو یکی از مهم ترین تمدن های ماقبل اینکاها در آمریکای جنوبی بوده است که در زمان توسعه طلبی امپراطورهای اینکا تحت استیلای اینکاها درآمد.

اما تیاهواناکوها چه کسانی بودند؟

در حدود سده چهارم میلادی، ایالتی در کناره جنوبی دریاچه تیتاکاکا، شروع به گسترش در منطقه یونگاس کرد و نواحی اطراف را با جنگ به زیر سلطه خود درآورد.

شهری به نام تیاهواناکو مرکز این شاهنشاهی این قبایل بود و این تمدن به همین نام معروف گردید. فاگان ریشه این قوم را تا ۱۵۰۰ سال قبل از میلاد عقب می برد و معتقد است که در قالب زندگی روستایی به کشاورزی مشغول بوده اند.

این حکومت تا قرن دهم میلادی در وضعیت مناسبی قرار داشت و از مهمترین قدرت های منطقه آند جنوبی محسوب می شد. تا اینکه بحران کمبود غذا بر اثر چند دوره خشکسالی باعث تخلیه ساکنان شهر تیاهواناکو گردیده و این منجر به تضعیف شاهنشاهی شد. با اینکه سنگ های پوما پونکو در میان عجایب جهان نیستند، اما قدیمی ترین مخروبه های روی سطح زمین هستند.

این خرابه ها یعنی سنگ های پوما پونکو در “Tiahuanaco” آمریکای جنوبی هستند. ساختارهای سنگی مایه ی تحیر باستان شناسانی است که نمی توانند برش سنگ های جدا از هم با امکانات محدود آن زمان را توصیف کنند.

ابزاری از جنس الماس

سنگ های پوما پونکو از گرانیت و دیوریت ساخته شده اند که فقط الماس از آنها سخت تر است؛ پس اگر مردم باستان این سنگ ها را خودشان ساخته اند، باید از ابزار الماسی استفاده کرده باشند.

یک نکته ی عجیب دیگر در مورد این سنگ ها وزن فوق العاده بالای آنهاست که هر کدام بیش از ۸۰۰ تن وزن دارند. این امر با توجه به فاصله ی ۱۶ کیلومتری نزدیک ترین معدن سنگ، بسیار تعجب برانگیز است. حمل چنین تخته سنگ هایی حتی با تکنولوژی و امکانات بالابر و حامل مدرن امروزی نیز با توجه به شرایط معدن و شهر تقریبا غیر ممکن است.

از جمله معروف ترین آثار به جای مانده از دوره تیاهواناکو در آمریکای جنوبی می توان خرابه های شهر تیاهواناکو و پوماپونکو را نام برد که در این بین خصوصیات سنگ های پوما پونکو باعث گردید تا دستاویزی برای نظریه بیگانگان یا فضانوردان باستانی گردد. فاصله این دو بنا چندان از هم زیاد نیست.

نکته جالب توجه در خصوص هر دو بنا که تعجب باستان شناسان را به دنبال داشته است اینکه همه دیوارهای باقی مانده، دیوار حصار و حیاط هستند و هیچ دیوار حمال که مربوط به یک خانه و یا معبد سرپوشیده باشد، پیدا نشده است.

پوما پونکو که به معنی راهرو پوم است، به داشتن سنگ های عظیم، پیچیدگی طراحی و دقت فوق العاده ای که در برش و طرز قرارگیری آن ها دیده می شود، شناخته شده است. در پوما پونکو سنگ ها طوری در کنار یکدیگر چیده شده اند که نمی توان یک تیغه چاقو را در میان آن ها قرار داد.

با توجه به این ویژگی ها، پوما پونکو اغلب به عنوان دلیلی است که زمین توسط بیگانگان یا موجودات افسانه ای دیگری مورد بازدید قرار گرفته است که در ساخت بناهای سنگی بسیار از انسان ها پیشرفته تر بودند.

یکی از عجیب ترین نکات در رابطه با این بنا این است که سنگ هایی که در ساخت این بنا از آنها استفاده شده است هیچکدام از جنس سنگهای ماسه ای نبوده و همگی از سنگ های گرانیت و دئوریت هستند. تنها سنگی که می تواند از دئوریت سخت تر باشد همان الماس است.

پس تنها راهی که وجود داشته است که این سنگ ها را تراش داد این است که نوک ابزار استفاده شده از جنس الماس بوده باشد. هر کدام از این سوراخ های جای مته کاملا در طول این شیارها با فاصله یکسانی از یکدیگر قرار گرفته اند. کاملا روشن است که برای ایجاد آنها روی این سنگ های غیرطبیعی باید از ابزارآلات حرفه ای و قدرتمندی استفاده شده باشد.

نکته جالب دیگر آنکه بلوک های سنگی گرانیتی دقیقا با زاویه دقیقا ۹۰ درجه برش خورده اند.

باستان شناسان معمولی می گویند که پوما پونکا توسط سرخپوستان آمارا ساخته شده است. هرکسی قبول دارد که برای ساختن چیزی شبیه پوماپونکا شما باید نوشتن بلد باشید و نقشه کشیدن را بدانید و شما باید در این رابطه ایده ای داشته باشید که کدام قطعه کجا قرار بگیرد و قطعه بعدی چگونه به آن متصل شود و چفت شود. آیا امکان دارد که سرخپوست های آمارا همه سنگ های پوما پونکو را بدون داشتن نقشه و سواد نوشتن ساخته باشند؟