عمل عجیب و غریب مومیایی کردن راهبان بودایی

با گسترش آیین بودا در قرن های گذشته در کشورهای آسیایی و ارتباط دین با بسیاری از فرهنگ های محلی ، اشکال مختلفی از مکتب ها و آموزه های بودایی پدید آمده است.

برخی از راهبان بودایی معتقد بودند که همه زندگی مقدس است و تعالیم آنها می گوید که آنها باید با احتیاط کامل در اطراف معبد حرکت کنند و به طور ناخواسته مورچه ها یا حشرات کوچک دیگر را زخمی نکنند.

مکاتب و آموزه های دیگر ، به نوبه خود ، عقاید و اعمال نسبتاً عجیب و غریب مانند خود مومیایی را ادعا می کردند که گویا به سطح پیشرفته روشنگری رسیده است. مومیایی های معمولی ، مشابه مومیایی هایی که در مصر باستان مومیایی شده اند ، از این طریق پدید نیامده اند.

تلاش ها برای ساختن خود مومیایی عمدتا در استان یاماگاتا در شمال ژاپن بین قرن ۱۱ و ۱۹ ثبت شد ، زمانی که دولت ژاپن آنها را نوعی خودکشی مساعدت آمیز دانست. حتی بعد از اینکه این عمل رسماً ممنوع شد ، مومنانی باقی ماندند که به آن عمل می کردند.

تمرین مبهم اولین بار به لطف راهبی معروف به Kūkai ، بنیانگذار مکتب بودایی اوایل قرن ۹ ، نور روز را دید. کم و بیش یک مکتب باطنی بود. دو قرن پس از مرگ کاکای ، کاریوگرافی وی ظاهر شد ، مبنی بر اینکه او نمرده است اما غوطه ور در یک حالت مراقبه خاص است. وقتی میلیونها سال دیگر برگردد ، به دیگران کمک خواهد کرد تا به حالت نیروانا برسند ، گفته می شود که در اینجا نیز نوشته شده است.

راهبان یاماگاتا شینگون امروزه رایج ترین کسانی هستند که سعی می کنند در بدن خود به بودای زنده تبدیل شوند. پیش از ورود به حالت مراقبه در مقبره هایشان ، راهبان تحت رژیم سختی قرار گرفتند. در مقبره ها ، آنها زندگی خود را از بین بردند و برخی از آنها مومیایی شدند – Sokushinbutsu.

پیش از شروع مومیایی ، راهبان باید مراحل و فرایندهای خاصی را طی می کردند. به عنوان مثال ، هر یک از آنها مجبور بودند رژیم سختی را دنبال کنند که فقط شامل غذای خام باشد و بدن را برای تمام مراحل آماده کند. اولین مراسم ویژه غذا خوردن هزار روز به طول انجامید و به دنبال آن چرخه دیگری به همان طول انجام شد. هدف این بود که بدن کم آب شود و از همه مهمتر ، بدن را از شر کلیه باکتری ها و کرم هایی که باعث پوسیدگی پس از مرگ می شوند ، از بین ببرد. راهبان بودایی این روند را خودکشی نمی دانند ، بلکه آن را راهی به سوی روشنگری نهایی می دانند. اگر آنها پس از طی مراحل مقدماتی موفق به رسیدن به فرم Sokushinbutsu شدند و اگر بدن آنها هزار روز پس از مرگ سالم بدست آمد ، به معنای تحقق مسیر معنوی آنها بود.

بنابراین ، آماده سازی با یک رژیم غذایی دقیق آغاز شد ، جایی که راهبان فقط مجاز به نوشیدن آب و خوردن میوه ها ، آجیل ها و دانه هایی بودند که در جنگل ها و کوه های اطراف جمع شده بودند. چنین ترکیبی از رژیم خام به بدن کمک می کند تا از شر چربی و عضلات خلاص شود. در مرحله بعدی آماده سازی ، آنها غذایی مانند ریشه کاج و پوست مصرف کردند. آنها همچنین از اوروشی ، شیره سمی درختی به نام سماق ، چای نوشیدند.

به طور خاص ، این چای سمی به پاکسازی اندام های داخلی همه انگل ها کمک می کند تا از تجزیه بقایای بدن جلوگیری کند. وقتی مراحل آماده سازی به پایان رسید ، راهبان در مقبره های خود ، جایی که فقط فضای کافی برای نشستن در موقعیت نیلوفر آبی داشتند ، زنده نشستند. لوله ای به مقبره منتهی می شد که به وی امکان نفس کشیدن را می داد و هر روز زنگی را به صدا در می آورد تا به دیگران در معبد بگوید که او هنوز نمرده است. به محض متوقف شدن زنگ ، مومن مرده فرض شد. مقبره باز شد ، لوله هوا برداشته شد و هزار روز دیگر مهر و موم شد.

پس از آن ، گورها دوباره بازگشایی شدند و راهب ها برای بررسی علائم پوسیدگی از بدن خارج شدند. برخی منابع ادعا می کنند که حدود ۲۴ بودای زنده وجود دارد که روند مومیایی آنها موفقیت آمیز تأیید شده است. دیگران می گویند تعداد بسیار بیشتری وجود داشت ، اما آنها در پیچ و خم زمان گم شدند. اگر مومیایی در مقبره پیدا می شد ، آن را از آن جدا می کردند ، لباسهای مجلل می پوشیدند و برای پرستش در معابد به نمایش می گذاشتند. به سایر راهبان که بقایای آنها متلاشی شده بود ، افتخارات ساده تری اهدا شد. آنها به خاک سپرده شدند ، اما به خاطر پشتکار ، مقاومت و تلاششان مورد ستایش قرار گرفتند.

فقط بخشی از مومیایی های راهبان موجود را می توان در معابد سراسر ژاپن مشاهده کرد. و یکی از مورد احترام ترین ها Shinnyokai Shonina است که از سال ۱۶۸۷ تا ۱۷۸۳ زندگی می کرد. Shinnyokai گزارش شد که در سن ۹۶ سالگی به Sokushinbutsu تسلیم شد ، پس از ۴۲ روز پرهیز کامل. در موقعیت نیلوفر آبی قرار می گیرد و در یک معبد جداگانه در معبد Dainichi-Boo واقع شده است ، مکانی که مربوط به راهبی است که خود ترمیم می کرد. Shinnyokai لباس تزئینی می پوشد ، که به طور منظم در طول مراسم خاص تغییر می کند. از لباس های قدیمی وی برای ساختن تعویذ استفاده می شود که سپس به بازدیدکنندگانی که به معبد می آیند فروخته می شود.

آخرین شخصی که به سوکوشین بوتسو دست یافت ، این کار را پس از آن انجام داد که دولت در سالهای آخر قرن ۱۹ این نوع خودزنی وحشیانه را ممنوع کرد. این راهبی به نام بوکای است که در سال ۱۹۰۳ درگذشت و پس از مراحل روشنگری توسط معاصرانش او را دیوانه خواندند. بقایای آن تا اوایل دهه XNUMX دست نخورده باقی مانده بود ، که سرانجام دانشمندان دانشگاه آنها را مورد بررسی قرار دادند و دریافتند که در شرایط فوق العاده خوبی حفظ شده اند.

امروزه ، سوکوشین بوتسو مربوط به گذشته است ، اما علاقه به دیدن هر یک از آنها هرگز فروکش نکرده است. بازدید کنندگان فقط به معابد نگهدارنده مومیایی می روند. علاوه بر ژاپن ، این موارد از کشیش ها که به طور داوطلبانه مومیایی می کنند ، در کشورهای دیگر مانند چین و هند نیز گزارش شده است.