مصرف مکمل ها و خستگی
انتخاب غذای مناسب و به مقدار صحیح و در زمان دقیق برای دستیابی ورزشکاران به شرایط مطلوب و بهینه امری بسیار مهم و اساسی است. پیشینه توجه به مسئله تغذیه در ورزش به سال های قرن ششم قبل از میلاد و بازیهای المپیک باستانی می رسد. خوراک روزانه میلوس کشتی گیر یونانی و برنده مدال طلا در ۵ دوره بازی های المپیک باستان ۱۰ کیلو گوشت بوده است.
گالن فیلسوف پزشک مشهور یونان در قرن دوم قبل از میلاد نیز درباره نوع غذای مصرفی ورزشکاران برای ادامه تمرینات سنگین توصیه هایی داشته است.
توصیه های تغذیه ورزشی کاپیتان بارکلی در سال ۱۸۱۳، تاکیدات سی. بردین قهرمان دو نیمه استقامت در کتاب خود درباره انتخاب صحیح مواد غذایی برای دوندگان و نتایج تحقیقات محققان از اوایل قرن ۱۹ و همچنین استفاده از مواد غذایی و نوشیدنی ها قبل و حین فعالیت های ورزشی، پروتکل تغذیه ای قایقرانان استرالیایی، مطالعات ازمایشگاهی دانشگاه هاروارد بر روی تاثیر تغذیه بر خستگی، انتشار کتاب آموزی اگل تون حاوی توصیه های تغذیه ای، بررسی غذای ورزشکاران در المپیک ۱۹۴۸ لندن توسط وزارت بهداشت انگلیس، استفاده از نوشابه های ورزشی در مسابقات فوتبال دانشگاههای آمریکا، روی آوردن قهرمانان ورزشی به استفاده از مکمل های غذایی نظیر کراتین، کافئین، گلوکز و مایعات قندی و مکمل های پروتئینی و چربی از دهه هفتاد به بعد در پیشینه تغذیه ورزشی ثبت شده است.
مکمل ها بشتر با هدف تقویت عملکرد با اثر بر سوخت و ساز انرژی و دستگاه عصبی مرکزی، افزاش توده عضلانی و کاهش چربی بدن مصرف می شوند.
مکمل ها به عنوان کمک های تغذیه ای ارگوژنیک موادی هستند که می توان آنها را علاوه بر رژیم معمول غذایی جهت حفظ، تقویت و بهبود عملکرد مصرف کرد. بطور کلی مکمل غذایی ماده ای مغذی را مهیا می کند که جزئی از یک فرایند فیزیولوژیک یا بیوشیمیایی در بدن است.
