هورمونی که باعث افزایش طول عمر می‌شود

رژیم غذایی دارای پروتئین کم، مزایای زیادی برای سلامتی و طول عمر موش‌ها و مگس‌های میوه دارد.

مطالعه‌ی جدیدی که بر روی موش‌ها انجام شده نشان داده است که یک هورمون برای بروز اثر ضدپیری این رژیم غذایی حیاتی است. این هورمون «FGF21» نام دارد و توسط کبد ترشح می‌شود.

در سال‌های اخیر مطالعات متعددی نشان داده‌اند که این هورمون باعث بهبود سوخت و ساز انرژی در بدن موش می‌‌شود، سطح قند خون آن‌را تنظیم می‌کند و باعث کاهش وزن آن نیز می‌شود.

اکنون تیمی از محققین دریافته‌اند که FGF21 برای اثرات ضدپیری نیز ضروری است. محققین نشان داده‌اند که موش‌های فاقد هورمون FGF21 از مزایای رژیم‌های غذایی کم پروتئین بهره‌ای نمی‌برند، در عوض می‌توانند از مزایای کاهش وزن آن بهره‌مند شوند.

تحقیقات نشان داده است که موش‌های فاقد این هورمون در صورت مصرف غذاهای فاقد پروتئین کمتر عمر می‌کنند. بنابراین افزایش طول عمر ناشی از داشتن رژیم غذایی کم پروتئین، وابسته به یک هورمون خاص است. قابل ذکر است که این هورمون در انسان‌ها نیز وجود دارد.

اینکه این هورمون در بدن انسان نیز همین نقش را داشته باشد هنوز معلوم نیست، ولی تحقیقات نشان داده است که رژیم‌های غذایی کم پروتئین و سرشار از کربوهیدرات برای انسان‌ها نیز همان اثرات مثبت را دارد. مطالعه بر روی موش‌ها به دانشمندان کمک می‌کند تا نقش هورمون FGF21 در بدن انسان را درک کنند.

موش‌هایی که فاقد FGF21 هستند بیشتر رشد می‌کنند و کمتر لاغری را به خود می‌بینند. محققین اثبات کرده‌اند که سطح قند خون این موش‌ها از تنظیم خارج می‌شود و این شرایط منجر به پیری زودرس موش‌ها می‌شود.

محققین می‌گویند که حتی به صورت ظاهری نیز می‌توان موش‌های فاقد FGF21 را از موش‌های دارای آن تشخیص داد، زیرا موش‌های دارای FGF21 ظاهر سالم‌تری دارند و از نظر فیزیکی قوی‌تر هستند.

به هر حال، FGF21 نقش‌های متعددی در بدن دارد. این هورمون علاوه بر تنظیم گلوکز، در پاسخ به مواد مغذی نیز دارای اثراتی بر روی مغز است. در مطالعات گذشته محققین نشان داده بودند که رژیم دارای پروتئین کم در بلندمدت باعث فعال شدن هورمون FGF21 در مغز موش می‌شود و باعث می‌شود موش به غذاهای کم چربی و کم کربوهیدرات تمایل بیشتری داشته باشد. این یافته‌ها نشان داده‌اند که هورمون FGF21 در حقیقت با مغز صحبت می‌کند و اگر این ارتباط برای موش برقرار نباشد، آن موش قدرت سازگار کردن سوخت‌وساز بدن خود در شرایط مختلف را ندارد و رفتارهای غذایی نامناسبی اتخاذ می‌کند.

قابل ذکر است که در این تحقیقات اثرات رژیم غذایی کم پروتئین فقط در موش‌های نَر مطالعه شده است و موش‌های ماده از این قاعده تبعیت نمی‌کنند. نتایج این مطالعه در مجله‌ی Nature Communications منتشر شده است.